Γράφει η Βίκυ Πλευρίτη
Χαλάλι οι ώρες που πέρασαν και τα χαμένα χρόνια προτού να τους γνωρίσεις. Χαλάλι όσοι σε πρόδωσαν και σε ποδοπατήσαν. Χαλάλι και όσοι πέρασαν και δεν ακούμπησαν.
Σαν να είστε από χρόνια μαζί ή ακόμα και αν είστε μαζί από τα γεννοφάσκια σας, μα στην πορεία οι δρόμοι σας χάθηκαν. Όμως οι καρδιές σας δεν παύουν να τέμνονται και να εφάπτονται και ας μην συναντιούνται συχνά φυσική παρουσία.
Από το πρώτο λεπτό μόλις τους δεις, νιώθεις άνεση δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς.
Πέφτεις στην αγκαλιά τους και αυτή ανοίγει όπως και η καρδιά τους και σου θυμίζει αγκαλιές μακρινών συγγενών από τα παιδικά σου χρόνια.
Και ανοίγεις και συ την ψυχή και το στόμα και δε φοβάσαι μην σε κακοχαρακτηρίσουν, ότι και αν πεις θα σε δικαιολογήσουν. Σε προσφωνούν με το επίθετο σου, διότι αυτή είναι η ταυτότητα σου. Είναι σα να ξέρουν πιο καλά και από εσένα ποιος είσαι.
Σε κοιτούν και μέσα στα μάτια τους βλέπεις ότι υπεραξίζεις.
Και λες «Θεέ μου τι τυχερός που είμαι» που υπάρχουν άνθρωποι σαν και μένα.
Άνθρωποι που «χνωτιάζεστε» και μέσα σου νιώθεις το άδικο, που δεν τους έχεις στην καθημερινότητα σου. Άνθρωποι απόντες από τη γιορτή σου, από τα τραπεζώματά και τα γενέθλια σου, μα που είναι δίπλα σου μόνο με τη σκέψη τους, να τη νιώθεις.
Σου είναι αρκετό που υπάρχουν. Να σου λεν τα στραβά και τα καλά σου.
Μαζί τους είσαι εσύ και ο παράξενος εαυτός σου και ξέρεις σαν και σένα και αυτοί δεν ανοίγουν εύκολα την ψυχή τους. Νιώθεις ευγνωμοσύνη που το κάνουνε μαζί σου.
Με μια συμβουλή στο στόμα, που δε σε ενοχλεί όσο και άκομψα και αν την πουν. Και συ σαν πεις τη γνώμη σου, ξέρεις πως θα την μετρήσουν.
Τέτοιους ανθρώπους σα βρεις δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς. Τον ήλιο μέσα σου σαν μπει με λαχτάρα μαζί τους θα μοιραστείς και στα σκοτάδια και στις αστραπές μόνος σου δεν θα σε αφήσουν για να φοβηθείς.
Άνθρωποι σπάνιοι, που σας ενώνουν η ειλικρίνεια και η αυθεντικότητα σας. Άνθρωποι μόνοι από επιλογή γιατί δεν χαρίζονται στα μέτρια.
Άνθρωποι που διαλέγουν μετρώντας στα δάχτυλα ποιους θα βάλουν στο πλευρό τους.
Που μέσα σου, σε μια ενδεχόμενη απώλεια και οδυνηρή στιγμή σου, αυτούς φαντάζεσαι στο πλάι σου να τρέχουν. Και ξέρεις πως θα ναι εκεί. Θα ναι εκεί για σένα ότι ώρα και αν τους χρειαστείς, είτε μένουν στο διπλανό διαμέρισμα, είτε χιλιόμετρα ή σύνορα σας χωρίζουν.
Αν έχεις τέτοιους ανθρώπους την τύχη να γνωρίσεις, την ευλογία του Θεού νιώθεις πως έχεις και αν δεν τους αρέσει να τους λες ευχαριστώ εσύ να επιμένεις!
Σε ευχαριστώ που υπάρχεις φίλη μου, φίλε μου, σύζυγε, αδερφέ ή όποια άλλη ιδιότητα και τίτλο μπορεί να έχεις.
Συνοδοιπόρε της ζωής μου, εσύ που στα δύσκολα μου είσαι εκεί. Εσύ που στα μάτια σου βλέπω πιο καθαρά τι είμαι!