Γράφει ο Ιάκωβος Καζαντζής
Σαν καυτή λάβα αναδύθηκες μέσα απ’ τις θάλασσες, προκαλώντας λαίλαπα. Φουσκώνουν τα πανιά μου και σ’ αποζητώ.
Κόντρα στον άνεμο να βρίσκομαι ρισκάρω, στη λυσσαλέα του ορμή αντιστέκομαι.
Διαχέεται στον ορίζοντα το άρωμα σου, χαϊδεύει την τρικυμιώδη θάλασσα μου. Θαλασσοδέρνομαι στα κύματα, λυσσομανάει ο αέρας. Κρατάω σταθερή την πορεία μου με το πηδάλιο, με όλη μου τη δύναμη στα χέρια και το βλέμμα μου σε σένα καρφωμένο.
Τα μάτια σου φαντάζουν ουρανό, τον έρωτα ακτινοβολεί η λάμψη σου. Προσπαθώ να προστατευτώ απ’ το εκτυφλωτικό σου φως, σκιάζω με το χέρι μου τα μάτια μου. Σαγηνευτική σαν άλλοτε σε περίοπτη θέση. Δεσπόζει αψεγάδιαστο το σώμα σου και σαν υψηλής αισθητικής γλυπτό ενσαρκώνει.
Πολλά υποσχόμενα τα κατακόκκινα σαρκώδη χείλη σου. Περίτρανα τα στήθη σου ασφυκτιούν και διαγράφονται μέσα απ’ το καλοσχεδιασμένο φόρεμα σου.
Με μαεστρία ο άνεμος σφυρίζει ερωτικά τραγούδια καθώς στροβιλίζεται, τα μακριά μαύρα σου μαλλιά πλέκει και το μεταξένιο σου κατακόκκινο φόρεμα, αέρινα ανασηκώνει.
Αναδεικνύονται τα πόδια σου και αποκαλύπτει τις πολυπόθητες καμπύλες των γλουτών σου. Δεν ονειρεύομαι, είσαι τ’ όνειρο. Η προσωποποίηση του έρωτα στην απολυτότητά του. Αν αγγίξω το απαλό σου δέρμα, ρίγος θα διαπεράσει το κορμί μου.
Αν σ’ ερωτευτώ, μια αιωνιότητα θα θελήσω να ζήσω μαζί σου.
Σύμβολο θηλυκότητας και απαράμιλλα θελκτική. Υποκλίνομαι στην ομορφιά σου. Διεκδικείς και κερδίζεις ό,τι ποθήσεις. Ρίσκαρα να ερωτευτώ, αντιστάθηκα και πάλεψα με πελώρια κύματα. Το σκάφος μου διαλύθηκε στα βράχια. Μόνο η λάμψη σου έμεινε να θυμάμαι.
Ταυτίζοντας τον έρωτα με την αναπνοή, μου ‘δωσες τόσες ανάσες που μ’ έπνιξαν και ξεβράστηκα στις ακτές σου.
