Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Κυριακή πρωί στο Monk, μεταξύ καφέ, και του καλύτερου brunch της πόλης, η ενημέρωση για τα τεκταινόμενα της εβδομάδας που πέρασε είναι καταιγιστική κι από τις τρείς φίλες που έχουμε μαζευτεί, με όλα τα νέα πάνω στο τραπέζι αραδιασμένα.
Μέχρι που η μια από τις τρεις χάριτες της αιώνιας παρέας ανακοινώνει με ύφος πιο σοβαρό κι από της Κωνσταντοπούλου πως θα προβεί σε ανακοίνωση, διαπίστωση, συμπέρασμα ζωής.
Κι οι άλλες δυο αφήνουμε τα πάντα για να ακούσουμε με όλη μας την προσοχή!
«Ε λοιπόν, όλοι οι άντρες πάσχουν από το σύνδρομο του Πήτερ Παν» μας λέει και περιμένει κάτι. Ένα νεύμα, μια απάντηση, κάτι να δείξουμε πως καταλάβαμε τι λέει η ποιήτρια.
Βλέμμα ροφού εγώ, βλέμμα σαργού η άλλη.
Και μετά από μια σιωπή που κράτησε μερικές γουλιές καφέ και κάτι παραπάνω, ξεστόμισα την απλή, κατανοητή και απολύτως ευφραδή απάντησή μου.
«Μπούρδες».
«Τι;;;;»
«Μπούρδες κορίτσι μου! Μπούρδες, πώς να στο πω να το καταλάβεις;; Σαχλαμάρες!!!»
Κάθε φορά που θέλουμε να τσουβαλιάσουμε ανθρώπους και συμπεριφορές τους βάζουμε ένα σύνδρομο μπροστά, γενικεύουμε και τα αυτονόητα κι έχουμε μια καινούρια μανιέρα να αναλύσουμε.
Τι ακριβώς δηλαδή είναι το σύνδρομο του Πήτερ Πάν;
Είναι ένα αγόρι που δεν μεγάλωσε ποτέ.
Ένα αγόρι που δεν γουστάρει την ενήλικη ζωή και τον πόνο που την συνοδεύει.
Ένα αγόρι που γνώρισε την απώλεια και τώρα τρέχει να κρυφτεί μακριά της.
Είναι ένα αγόρι που προτιμά το παιχνίδι και την ανεμελιά από τα «πρέπει» της ζωής των «μεγάλων».
Είναι ανώριμος και έντονος, θέλει να περνάει το δικό του και διώχνει από την χώρα του Ποτέ Ποτέ όποιον του χαλάει την παιδικότητα του.
Και τώρα κοίτα γύρω σου και πες μου έναν άντρα, που οικειοθελώς να θέλει να τα γνωρίσει όλα αυτά. Ένα που η ζωή του θα μπορούσε να κινείται ανάμεσα σε ανώδυνες συναισθηματικές σχέσεις, παιχνίδι, χαζογέλια, αντροπαρέες και μικρές (ή μεγαλύτερες) καφρίλες και θα διάλεγε την απώλεια, τον πόνο, την σοβαροφάνεια και τα άπειρα «πρέπει» της ζωής του.
Δεν πάσχουν οι άντρες από κανένα σύνδρομο, ούτε καν είναι είδος υπό εξαφάνιση. Εμείς τείνουμε να τους κρύψουμε τόσο βαθιά στις λίστες με τα πρέπει μας.
Εκείνοι υπάρχουν και μάλιστα γύρω σου αλλά εσύ δεν μπορείς να τους χωρέσεις στο κάδρο των προαπαιτούμενών σου.
Βασικά τα προαπαιτούμενά σου έχουν κάνει τόσο μικρό το κάδρο που κανείς δεν μπορεί πια να ταιριάξει μέσα του. Ούτε καν ο ίδιος σου ο εαυτός.
Τα θέλω σου πνίγουν τον αυθορμητισμό του και τα πρέπει σου καταρρακώνουν κάθε ικμάδα της παιδικότητάς του.
Κι όταν αποφασίζει να σε βάλει στον κόσμο του, σε εκείνη την χώρα του Ποτέ Ποτέ και να σου μάθει το δρόμο, εσύ αρχίζεις την κριτική και τις εικαστικές παρεμβάσεις.
Δεν είναι αρκετά φωτεινό, δεν είναι ευάερο κι ευήλιο όπως το είχες στο μυαλό σου. Σε ενοχλούν τα πλάσματα που κρύβονται εκεί κι ας υπήρχαν καιρό πριν από εσένα.
Εσύ ήρθες για να κατακτήσεις.
Για να αλώσεις.
Εσύ ήρθες για να αφήσεις το σημάδι σου.
Και δεν σκέφτηκες ποτέ να κάνεις τον εαυτό σου κομμάτι της εικόνας αντί να αλλάξεις την εικόνα. Δεν σκέφτηκες ποτέ να γίνεις φίλη με τα μυθικά πλάσματα της χώρας του Ποτέ Ποτέ αντί να προσπαθείς να τα εξοντώσεις.
Κι όταν η ιστορία η ίδια εξοντώσει εσένα, έρχεσαι και κατηγορείς τον σεναριογράφο της ζωής που σε ξανάμπλεξε με έναν ανώριμο, ανεύθυνο, ναρκισιστή Πήτερ Παν.
Κι όμως, για εκείνον τα πράγματα είναι απλά.
Ξέρει τι θέλει, ξέρει ποιους θέλει στην ζωή του και κυρίως όλα τα θέλω του τα έχει τοποθετήσει σε ένα μέρος.
Δεν τον νοιάζει το έξω από τον κόσμο του. Τον νοιάζει όμως ο κόσμος του να είναι ασφαλής. Κι όταν χρειαστεί, δίνει τις μάχες του για να τον προστατεύσει.
Δεν θέλει πισωγυρίσματα στην ζωή του..
Αν φύγεις από την χώρα του Ποτέ Ποτέ, δεν μπορείς να γυρίσεις. Δεν τον αφορούν τα όρια και εκείνοι που αλλάζουν. Δεν τους κρατάει κακία, αλλά δεν τους θέλει και γύρω του πια.
Θα προσπαθήσει όσο μπορεί να μην νιώσει ξανά την απώλεια. Κι ίσως αυτή να είναι μια ατέρμονη μάχη του με την μοίρα.
Μην τον κατηγορείς, λοιπόν, πως δε μεγάλωσε ποτέ.
Αυτή είναι η φύση του.
Να κρατάει το παιδί μέσα του ανέμελο, ζωντανό και ξέγνοιαστο.
Να σε προστατεύει από τα σοβαρά και τα ουσιαστικά και να γελά με τα μικρά ανούσια δράματά σου.
Να σε αγαπάει χωρίς όρους και όρια και να παίζει με ξεκάθαρους όρους το παιχνίδι.
Κι εσύ.. ;
Εσύ καλύτερα να σπάσεις την κορνίζα από το κάδρο και να αφήσεις τις στιγμές να διαλέξουν τους ανθρώπους σου.
Χωρίς λίστα προαπαιτούμενων.
Χωρίς λίστα πρέπει.
Άλλωστε κάθε Πήτερ Παν, αγάπησε μια Τζέην… και έζησαν καλά για τόσο, όσο…
