Γράφει η Κατερίνα Μίσσια
Σου έχει τύχει ποτέ να είναι η φάση που νιώθεις πως θέλεις να στηρίξεις κάποιον και τελικά να σε στηρίζει εκείνος;
Γιατί είναι που λες κάτι άνθρωποι, που όταν όλα καταρρέουν στη ζωή τους, απλά στο ανακοινώνουν. Έτσι απλά, με δυο κουβέντες. Χωρίς δάκρυα, χωρίς σπαραγμούς, χωρίς λόγια γλυκανάλατα.
Χωρίς να σου ζητήσουν την παραμικρή βοήθεια.
Ίσως γιατί ξέρουν πως τη μάχη τους πρέπει να τη δώσουν μόνοι τους.
Ίσως γιατί δεν θέλουν να τους λυπηθείς.
Ίσως γιατί ξέρουν βαθιά μέσα τους πως η μάχη αυτή είναι άνιση.
Κι εσύ μένεις άναυδος. Ανήμπορος. Πανικοβάλλεσαι στο άκουσμα της κατάρρευσης τους.
Κι ενώ θέλεις να βοηθήσεις (μακάρι να ξέρες πώς) κι ενώ ψάχνεις να βρεις τρόπο να είσαι εκεί, εκείνοι τελικά είναι αυτοί που σε βοηθάνε να σταθείς όρθιος.
Αυτοί λοιπόν δεν είναι απλοί άνθρωποι.
Είναι θεριά!
Δεν είναι μαχητές.
Είναι ο ίδιος ο πόλεμος!
Ασπίδα τους, το χαμόγελο τους.
Όπλο τους, μια δύναμη αλλιώτικη απο τις άλλες.
Αυτούς τους ανθρώπους ρε Θεέ να τους κρατάς στη ζωή!
Τους έχουμε ανάγκη!
Εμείς οι αδύναμοι, οι μικροί τους χρειαζόμαστε!
