Εκείνος που φεύγει, είναι πάντα ο “κακός”

Γράφει ο Αλέξανδρος Κοντόπουλος.

Στις γιορτές και τις χαρές υπάρχει η ψυχραιμία να φορέσεις όποια μάσκα θέλεις για να κρύψεις τα ελαττώματα σου. Στα ζόρια που χάνεις τον έλεγχο, δεν μπορείς να κρύψεις πολλές από τις αδυναμίες σου. Μια από τις δύσκολες στιγμές ενός ανθρώπου είναι ο χωρισμός. Για κάποιους μάλιστα είναι μικρός θάνατος μέχρι να έρθει ένας μεγάλος που θα τους κάνει να αναθεωρήσουν για πολλά πράγματα.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, ένας χωρισμός δεν είναι απλή υπόθεση. Κάποιοι που το παίρνουν βαριά, κάνουν χιλιάδες σκέψεις για το τι μπορεί να οδήγησε την κατάσταση μέχρι εκεί.  Όταν μάλιστα διαγνώσουν ευθύνες στον εαυτό τους γεμίζουν από ενοχές. Η ενοχικότητα μπορεί να σε σκοτώσει. Αργά ή γρήγορα οι ενοχικοί άνθρωποι αρχίζουν να βγάζουν ψυχοσωματικά προβλήματα και αν δεν βρεθεί κάποιος άνθρωπος που να ξέρει να διαχειριστεί σωστά την περίπτωση τους, η κατάσταση βγαίνει εκτός ελέγχου.

Η άλλη όψη του νομίσματος έχει να κάνει με τους ανθρώπους που πάντα έχουν κάτι να καταλογίσουν σ΄αυτόν που είπε το τέλος. Συνήθως αυτός που προτείνει το φινάλε κατηγορείται για αχαριστία, λες και θα έπρεπε να παραμείνει αιώνια αφοσιωμένος χωρίς να το αισθάνεται. Αυτό που δεν καταλαβαίνουν κάποιοι είναι ότι το τι θα αισθανθείς δεν έχει να κάνει με το τι λαμβάνεις.  O άλλος λέει ότι της τα έδωσε όλα και τον άφησε χωρίς να σκεφτεί ότι η άλλη μπορεί να ήθελε κάτι χαλαρό και μπορεί να μην ήθελε ούτε τα μισά από αυτά. Ένας παλιός φίλος, είχε πει καθ΄υπερβολήν ότι ειδικά οι γυναίκες ερωτεύονται έναν χειρότερο από τον αμέσως προηγούμενο χειρότερο, θέλοντας να δείξει με εμφατικό τρόπο ότι στα συναισθήματα δεν υπάρχει λογική. Δυστυχώς υπάρχουν άνθρωποι που τους ζητάς σεντόνι, σου φέρνουν κουβέρτα και νομίζουν ότι έχουν πράξει το σωστό.

Εκείνοι, λοιπόν, που δεν ήθελαν τον χωρισμό, συνήθως έχουν κάτι να σου προσάψουν. Αν το κάνεις σε καλή στιγμή τους, θα σου πουν ότι τους χάλασε τη στιγμή τους, αν το κάνεις σε άσχημη στιγμή τους, θα σε χαρακτηρίσουν απάνθρωπο.

Θυμάμαι ένα Πάσχα πριν πολλά χρόνια είχα τελειώσει μια σχέση διμήνου. Κατηγορήθηκα από τον περίγυρο της κοπέλας και από την ίδια ότι είμαι απάνθρωπος που φέρθηκα τόσο πρόστυχα χρονιάρες μέρες. Έπρεπε δηλαδή να υποστώ όλο αυτό τον Γολγοθά και να ανταλάσσω ευχές με μισά χαμόγελα για μην με κακολογήσουν;

Σχεδόν πάντα αυτός που παίρνει την απόφαση για το φινάλε γίνεται ο κακός. Πάντα θα βρουν κάτι να του προσάψουν. Πάντα θα είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος. Εκτός από τα άτομα που σε αγάπησαν πραγματικά. Αυτά τα άτομα θα πονέσουν, αλλά δεν θα μιλήσουν πότε άσχημα για σένα. Αυτά τα άτομα που θα σε βάλουν σε σκέψεις μήπως πήρες τη λάθος απόφαση. Οι υπόλοιποι ήθελαν τη σχέση μαζί σου και όχι εσένα…

Simplyman