Εκείνο το κορίτσι, με το κόκκινο μπαλόνι

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Στέκεται ένα κορίτσι με ένα κόκκινο μπαλόνι απέναντί μου.
Με κοιτά με μάτια διάπλατα ανοιχτά και κάτι περιμένει.

Δεν ξέρω τι μα για κάποιον λόγο νιώθω πως αυτό που περιμένει, το περιμένει από εμένα.
Κρατά στο χέρι της σφιχτά το μπαλόνι.
Δεν φοράει ζακέτα. Δεν την νοιάζει το κρύο.
Τα μάτια της είναι πιο παγωμένα από αυτή την κρύα μέρα του Γενάρη.

Παγωμένα τα μάτια της, κρυσταλλωμένη η ψυχή της.
Της χαμογελάω μα δεν ανταποκρίνεται.

Τα καστανά της μάτια είναι λίμνες με δάκρυα που τρέχουν δίχως κλάμα. Δίχως λέξεις.

Θέλω να πάω να την πλησιάσω. Θέλω να πάω κοντά της να την αγκαλιάσω.
Δεν θέλω να μου πει τι έχει. Μόνο να την αγκαλιάσω θέλω.
Να την κλείσω μέσα στα χέρια μου και να γίνω κουκούλι που θα την προστατεύσει κι ας μην ξέρω από τι.

Δεν μ’αφήνει. Με το βλέμμα της με κρατάει σε απόσταση. Δεν με διώχνει μα δεν με αφήνει να την πλησιάσω.

Την κοιτώ και προσπαθώ να καταλάβω, προσπαθώ να θυμηθώ πού μπορεί να την ξέρω.

Δεν μπορώ να το θυμηθώ τούτο το κορίτσι με το κόκκινο μπαλόνι μα νιώθω πως κάπου, κάποτε είχαμε ξανασυναντηθεί.

Αυτά τα μάτια της, που από ώρα έχουν πια στεγνώσει, εγώ τα ξέρω.

Με κοιτά επίμονα κι εγώ πλησιάζω. Με την ματιά μου της ζητάω την άδεια να την πλησιάσω.
Δεν θέλω να την τρομάξω. Δεν θέλω να φύγει.

Χαμηλώνω κι έρχομαι στο ύψος της. Την κοιτάω στα μάτια..

“Γιατί κλαις;”
“Για όσα ξέχασες. Για όσα δεν αναγνωρίζεις πια.” μου λέει

“Ποια είσαι;” την ρωτάω και το βλέμμα μου παγώνει πάνω της..

“Εσύ. Πριν χαθείς στους δρόμους που διάλεξες.”

Τώρα τα δικά μου μάτια κλαίνε βουβά και το “Μείνε” ίσα που ακούγεται.

“Να αναζητάς πάντα το κόκκινο μπαλόνι. Έχει μέσα τα όνειρά σου”

Στην επόμενη ματιά είχε πια χαθεί. Μόνο το μπαλόνι έμεινε να ξεμακραίνει.