Εμείς οι δυο, ήρθαμε να ζήσουμε έναν έρωτα!

Γράφει η Κοτλίτσα Βασιλική

Δε συναντηθήκαμε για να χωρίσουμε αγάπη μου ,εμείς. Δε συναντηθήκαμε για να πάρουν οι δρόμοι μας πορεία διαφορετική, αλλά παράλληλη. Δε συναντηθήκαμε για να σμίξουν τα χείλη μας για λίγο και ύστερα να παγώσουν , σα να μείναν νεκρά.

Δεν ήρθαμε σε αυτό το κόσμο για να κοιταχτούμε απλά στα μάτια και έπειτα το βλέμμα μας να φτερουγίζει μακριά σα τα πουλιά του ανέμου που ψάχνουν να βρουν τη φωλιά τους κάθε λίγο και λιγάκι.

Δεν είμαστε εδώ αγάπη μου για να περιπλανιόμαστε από κρεβάτι σε κρεβάτι, αντικαθιστώντας τον έρωτα με πρόσωπα άγνωστα που δεν έχουν τίποτα να μας πουν και να μας προσφέρουν.

Στη γη αυτή αγάπη μου, εμείς οι δυο ήρθαμε για να μείνουμε ζωντανοί. Ο ένας δίπλα στον άλλο. Να γιατρέψουμε πληγές που ακόμα αιμορραγούν. Να ενώσουμε τα κομμάτια μας από την αρχή και να φτιάξουμε το παζλ της ζωής μας, μαζί.

Ήρθαμε για να ερωτευτούμε. Να μιλήσουμε. Να αγκαλιαστούμε. Να συμφωνήσουμε. Να συνδέσουμε τα όνειρά μας, το μέλλον μας, τις στιγμές, τις πίκρες μας, τις χάρες μας, με ότι καλό θα μπορούσε να μας συμβεί.

Ήρθαμε για να ζωντανέψουμε το μέσα μας. Να ελευθερώσουμε το πνεύμα μας. Να αφήσουμε τον εαυτό μας και τις κινήσεις μας ελεύθερες μονιασμένοι και σφιχταγκαλιασμένοι σε οποία γωνιά μας βρίσκει μπλεγμένους χειροπόδαρα.

Ήρθαμε αγάπη μου, για να γίνουμε εγώ εσύ, και εσύ εγώ. Να ζωγραφίσουμε το κόσμο με χρώματα του δειλινού και να σκορπίσουμε την αγάπη μας ακόμα και στο πιο σκληρό άνθρωπο της γης, αλλά όλα αυτά με μια υπόσχεση μαζί που ταράζει τη ψυχή μας, μαγικά!

Να φύγουμε μαζί. Να πετάξουμε ψηλά και να συναντηθούμε ξανά σε εκείνη την αυλή του παραδείσου σμίγοντας πάλι τα χέρια μας, με εκείνο το μοναδικό τρόπο που ανατριχιάζει το κορμί μας, ακόμα και αν δεν υπάρχει κορμί να σμίξει!