Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος
Ενός λεπτού κραυγή για τις φορές που απολογήθηκες, που έδωσες εξηγήσεις, που με δικαιολογίες παιδικές έκρυψες συναισθήματα.
Ενός λεπτού κραυγή, που πριν λαλήσει πετεινός, από φόβο τρεις φορές αρνήθηκες Χριστούληδες δικούς σου.
Ενός λεπτού κραυγή για τις φορές που έκανες ότι έπρεπε, κι όχι ότι η ψυχή σου θέλησε, για να σε πουν καλό παιδί οι γύρω σου.
Ενός λεπτού κραυγή για όλες τις φορές που δείλιασες, και στιγμές απώλεσες.
Ενός λεπτού κραυγή για τις φορές που αλλού ήθελες να είσαι κι αλλού παρέμεινες στο τέλος.
Για όλες τις φορές που τους επέτρεψες να σε κρίνουν για κάτι που αισθάνθηκες.
Για τα όνειρα σου, που τα άφησες να στα ορίσουν άλλοι.
Για την ντροπή που ένιωσες, για όλα αυτά που έκανες και δεν σου βγήκανε στο τέλος.
Για τον έρωτα που από δειλία του γύρισες την πλάτη.
Για τις αγκαλιές που σου πρόσφεραν κι εσύ δεν πήγες να τις πάρεις.
Για την αγάπη που δεν την ομολόγησες, γιατί κάποιοι σε έπεισαν ότι δεν πρέπει να αγαπάς, ενός λεπτού κραυγή γαμώτο σου!
Ενός λεπτού κραυγή μαλάκα μου, για τις χαμένες μέρες, για τις χαμένες νύχτες, για τα χαμένα θέλω σου.
Κι ενός λεπτού κραυγή βρε ηλίθιε, για τους ανθρώπους που σου είπαν πάρε, κι εσύ ενώ ήθελες να πάρεις, τους έβαλες στον πάγο.
Για τους ανθρώπους που σε περίμεναν με τόση υπομονή, κι εσύ ανόητα πίστεψες, πως θα σε περιμένουνε για πάντα ή νόμισες πως θα βρεις κι άλλους τέτοιους χιλιάδες…