Εσύ που υποσχέθηκες κι εγώ που σε πίστεψα…

Γράφει η Zoe Diam.

Ακούω το τραγούδι μας…
Μας; Πιο καλά «μου».
Ταιριάζει περισσότερο στο love story που έζησα μαζί σου.

Ξέρεις η αλήθεια είναι ότι λείπεις. Νιώθω την απουσία σου και την παρουσία σου ταυτόχρονα.
Η ανάγκη μου να σε αγγίζω ξεπερνάει τα όρια του λογικού.
Σε φαντάζομαι στα σεντόνια μου.
Εκεί στην άκρη του κρεβατιού, πάντα κρατάω μια θέση για σένα.
Δεν είναι μόνο η ανάγκη να σε νιώσω δίπλα μου. Απλά, έτσι πιστεύω ότι με κάποιο τρόπο θα καταλάβεις ότι σε χρειάζομαι κι ένα βράδυ θα μου χτυπήσεις την πόρτα για να γεμίσεις αυτό το κενό της ψυχής μου.

Γάμα τα όλα κι έλα μόνος.
Μην ξεχάσεις να φέρεις τον παλιό σου εαυτό, τον από παντού μελανιασμένο, δαγκωμένο, σκουριασμένο…
Ξέρεις, είσαι πιο αληθινός όταν με αφήνεις να βλέπω τις πληγές σου…
Καθαρίζει το μέσα σου…

Σου είπα ότι μου λείπεις;
Στο ξαναλέω.
Μη με ρωτήσεις πως την παλεύω όλον αυτό τον καιρό. Φρόντισες καλά να χτίσω και εγώ τα τείχη μου και να κλείσω την ψυχή μου κάπου πολύ βαθιά. Πλέον είναι διασφαλισμένη από επικείμενους εισβολείς.

Ρημαδιό η ζωή μου, χωρίς εσένα.
Κάνω όνειρα, ξέρεις. Μου είπαν ότι δεν κοστίζουν, έτσι κι εγώ με το που ξαπλώνω το βράδυ, ξεδιπλώνω τη ψυχή μου και απελευθερώνω τις επιθυμίες μου.
Κάνω κύκλους στη μέση του δρόμου και εσύ με τραβάς από το χέρι για να μου δείξεις πως υπάρχει και η ευθεία.
Φτάνει να σε ακολουθήσω και να σιγοτραγουδήσω τους στίχους από το τραγούδι μας.
Κι έρχεται η στιγμή που θυμάμαι τα πάντα.
«Δε θα σε ξεχάσω» μου είχες πει.
«Αυτή τη στιγμή, αυτό το τραγούδι, το βλέμμα σου, τη στιγμή που είμαστε έτσι αγκαλιασμένοι, θα τα θυμάμαι», είχες πει.
«Δώσαμε μια υπόσχεση εμείς, ότι δεν θα χαθούμε, μην το ξεχάσεις»…

Και χαθήκαμε. Μα δεν ξέχασα την υπόσχεση.

Ξέρω. Εγώ άφησα να χαθούμε.
Έπρεπε να σώσω τον εαυτό μου από την επερχόμενη καταστροφή.
Χρειάστηκα χρόνο για να μη μου λείπεις. Έβαλα τον εγωισμό μου πάνω από σένα.
Στράγγιξα κάθε σταγόνα από τα μάτια μου, που είχαν γίνει βάρκες να πλέουν κάθε βράδυ, ψάχνοντας τον καπετάνιο τους.
Δεν είμαι εγωίστρια, εσύ τουλάχιστον με ξέρεις καλά.

Δε μιλάμε ούτε σε βλέπω καθημερινά.
Ναι, στο ξαναλέω.
Εγώ σε έβγαλα από τη ζωή μου, γιατί δε με άφηνες να μπω στη δική σου.

Ίσως τελικά να μην ήταν γραφτό.
Έπρεπε να σε ζήσω τόσο, ώστε εσύ να πάρεις δυνάμεις από μένα και να αναστηλώσεις τη ψυχή σου και εγώ να μάθω επιτέλους πως γίνεται να κρατάς τόση αγάπη μέσα σου, όταν εκείνη έχει ανάγκη να βγάλει φτερά και να πετάξει.

Έμαθα να είμαι πλέον φειδωλή στα συναισθήματα και να μην ρίχνομαι με τα μούτρα στους ανθρώπους για να τους αγαπήσω.
Γινόμουν καταπιεστική.
Τρομάζουν οι άνθρωποι και φεύγουν, μόλις δουν ότι αγαπιούνται.
Έτσι κι εσύ έφυγες. Εγώ απλά κλείδωσα την πόρτα.

Μα μη σου περνάει από το μυαλό ότι ξέχασα αυτό που σου υποσχέθηκα.
Απλά δεν μπορώ άλλο, να παίζω τον ρόλο του κομπάρσου.
Αν ήταν ένας ρόλος που θα μου ταίριαζε, θα ήταν ο πρωταγωνιστικός.

Μην γελάτε εσείς που δεν ξέρετε, απλά ακούστε με.
Κάποια στιγμή, κουράζεσαι να παίζεις ρόλους και να μπαίνεις σε καλούπια που δεν σου ταιριάζουν.

Αν δεν θέλεις να πρωταγωνιστήσω στη ζωή σου, πάρε μια μαριονέτα και βάλ’ την να χορεύει στους δικούς σου ρυθμούς.
Στόλισε την όπως θέλεις, φόρεσε της, τις δικές σου θεωρίες και πείσε την να μείνει κοντά σου.
Εγώ πάλι θα προτιμήσω να είμαι απλός θεατής.
Θα πληρώσω το εισιτήριο μου στο θέατρο του παραλόγου και θα πάρω για μια τελευταία φορά την ψυχή μου να την πάω Ταξίδι.
Ξέρεις, πρωταγωνιστώ μόνο εκεί που χωράω. Αν δε με θέλεις στη ζωή σου δε στριμώχνομαι, φεύγω.
Φεύγω κυρίως, γιατί δεν αντέχω τους αδύναμους και τους ανασφαλείς.

Μα πάντα θα θυμάμαι.
Θα θυμάμαι πόσο μικρός στάθηκες στην αγάπη που σου έδωσα κάποια μέρα απλόχερα…

LoveLetters