Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Σε ακούω να μιλάς, με φωνή σταθερή, λίγο στεγνή, στρίγκικη και το δάχτυλο τεντωμένο.
Ένα δάχτυλο τεντωμένο μονίμως για ένα “φταις” που επαναλαμβάνεται σαν ρεφρέν κακογραμμένου τραγουδιού.
Μέσα στις λέξεις σου, μια τελειότητα.
Τέλειο παρελθόν, άμεμπτο παρόν, αλάνθαστες επιλογές.
Καριέρα, σχέσεις, φιλίες, παιδιά, οικογένεια, μια αλέκιαστη τελειότητα.
Μια επιτυχία με υπογραφή χαραγμένη, το όνομά σου!
Μια τελειότητα που δεν σηκώνει αμαρτωλούς.
Μια τελειότητα που δεν σηκώνει λάθη.
Και πώς να τα σηκώσεις τα λάθη όταν δεν τα γνώρισες ποτέ;
Όχι γιατί δεν τα έκανες, αλλά γιατί σαν καλή καμηλοπάρδαλη, έχωσες το κεφάλι στο έδαφος, και δεν τα είδες ποτέ.
Κι όταν απέτυχες;
Τι;
Δεν απέτυχες ποτέ;
Κι όταν έκανες λάθη;
Τι;
Δεν έκανες λάθη ποτέ;
Και πότε έζησες;
Πότε δημιούργησες;
Άκου αλάνθαστη τελειότητα, με το προτεταγμένο δαχτυλάκι, τη ζωή, την μετράς με τις φορές που έπεσες, και βρήκες τη δύναμη να ξανασηκωθείς.
Την ζωή, την μετράς από τα λάθη που δεν ξανάκανες. Από τις αποτυχίες που δεν σε πτόησαν και τις γύρισες σε επιτυχίες.
Από τις στιγμές που χρειάστηκες να κατεβάσεις τα μάτια κάτω, και να μετρήσεις μία μία τις στιγμές μέχρι να τα ξανασηκώσεις ψηλά.
Δεν μπορείς να μου μιλήσεις για τη ζωή, αν δεν μου δείξεις τα σημάδια σου.
Δεν έχεις το δικαίωμα να μου μιλήσεις για τελειότητα, αν δεν μου μιλήσεις για τις στιγμές που έσπασες σε χίλια κομμάτια και βρήκες το κουράγιο να τα μαζέψεις ένα ένα και να σε ξαναφτιάξεις από την αρχή.
Δεν έχεις τρόπο να μου πουλήσεις την τελειότητά σου, γιατί έσπασα τόσες φορές, έκανα τόσα λάθη, απέτυχα τόσες φορές, που μπορώ να σε βλέπω διάφανο και πίσω από την τελειότητά σου, να βλέπω όλα όσα νομίζεις πως μπορείς να κρύψεις.
Πάρε λοιπόν τα κουβαδάκια σου, και τράβα σ’άλλη παραλία.
Σε ετούτη εδώ, δεν αγοράζουμε κάλπικες τελειότητες.
