Γράφει η Κορίνα Παπαδοπούλου
Κάποιοι θα την πουν αδύναμη, κάποιοι κολλημένη και άλλοι δεδομένη. Ξέρετε όμως τι είναι; Μια γυναίκα γενναία και δυνατή. Μια γυναίκα που παλεύει για όσα νιώθει. Φωνάζει δυνατά όσα η καρδιά της λαχταρά. Δεν φοβάται την απόρριψη, δεν φοβάται μήπως πληγωθεί γιατί τον αγαπά.
Δε την νοιάζουν οι επιπτώσεις. Πολέμησε, μια μάχη άνιση. Γιατί το ήξερε πολύ καλά πως κανείς δεν βγαίνει νικητής όταν είναι αντιμέτωπος με τον εγωισμό και την αδιαφορία.
Έτσι λοιπόν μάζεψε τα κομματάκια της. Κούρνιασε σε μια γωνιά και άφησε τον πόνο να την παραλύσει. Ακόμα κι εκείνη τη στιγμή, ακόμα και λαβωμένη, με την καρδιά της να πονά, τον αγαπούσε. Δεν είχε εγωισμό μέσα της. Ήταν λίγο αφελής μονάχα.
Για μια στιγμή πίστεψε πως ένιωσαν το ίδιο. Πίστεψε πως ήταν αμοιβαίο. Πίστεψε πως ήταν ο άνθρωπος της και όπως στις ταινίες είχαν μια δεύτερη ευκαιρία. Αθώα και αφελής. Αυτό ήταν τελικά.
Γιατί όσοι νοιάζονται το δείχνουν. Όσοι ενδιαφέρονται δεν ρισκάρουν να σε χάσουν. Όσοι είναι ερωτευμένοι δεν μπορούν μέρα χωρίς ένα κομμάτι σου. Δεν μπορούν μια εβδομάδα μακριά σου. Είσαι η πρώτη τους σκέψη μόλις ξυπνήσουν και η τελευταία πριν κλείσουν τα μάτια τους από την κούραση. Οι υπόλοιποι απλά κρατούν την καβάτζα τους. Αυτό είσαι, μια καβάτζα. Μην αυταπατάσαι. Όσοι δεν είναι παρόντες καθημερινά απλά δεν θέλουν αρκετά. Τόσο απλά, τόσο σκληρά, τόσο ωμά.
Ξέρω πως πονάει που δεν είσαι η επιλογή του, ήρθε ίσως η ώρα να κάνεις πίσω. Χωρίς δηλώσεις και αντίο. Ήσυχα, απλά φύγε και άσε τον να ζήσει στη απουσία σου. Στην συνθήκη που επέλεξε να ζήσει.
Να είσαι όμως υπερήφανη. Υπερήφανη που κατάφερε η καρδιά σου να αγαπήσει βαθιά και απόλυτα. Να αγαπήσει περισσότερο από τον ίδιο της τον εαυτό. Να είσαι χαρούμενη που μπόρεσες να δεις το φως της ψυχής του, μέσα στο απόλυτο σκοτάδι που τον είχε καταπνίξει. Να είσαι υπερήφανη καρδιά μου. Από τους δυο σας, εσύ τουλάχιστον τόλμησες, πάλεψες, δε φοβήθηκες.