Εύκολα παρατάνε τον έρωτα οι άνθρωποι, για το βόλεμα..
Γράφει η Πράξια Αρέστη
Τα κρύα χέρια της πάγωσαν το σώμα.
Την σωματική επαφή, χωρίς αίσθημα τη σιχάθηκε.
Ένα χάδι, μια αγκαλιά, ένα φιλί, μια καλή κουβέντα. Αυτα της λείπουν.
Οι άνθρωποι την κούρασαν.
Κάθε φορά έπεφτε στην ίδια παγίδα. Νόμιζε ότι αυτός που αγαπά θα μείνει.
Όμως δεν έμαθε ακόμη.
Οι άνθρωποι εύκολα παρατάνε τους ανθρώπους για να πάνε στον επόμενο
Εύκολα παρατάνε τα όνειρά τους για να βολευτούν!
Έύκολα αποφεύγουν τον έρωτα γυρνώντας το μαγούλο.
Δύσκολα νιώθουν. Ζητούν τη σαρκική απολαύση της στιγμής αυτή που τους αφήνει πάντα κενούς.
Ήθελε ένα ζεστό χέρι να της κλείνει τα μάτια και να νιώθει ασφάλεια.
Ήθελε να μην την παρατάει συνέχεια σαν φθηνό αντικείμενο που παίζει μαζί του μόνο για λίγο και μετά επειδή λίγο το σπάζει, το κλωτσά αντι να το φτιάχνει.
Γέμισε ο κόσμος τέρατα τρομακτικά. Πού πήγε η ανθρώπινη τους πλευρά; Μήπως αυτή δεν την βλέπει; Γιατί, δεν την αξίζει;
Δεν ήθελε ποτέ να είναι η γκομένα. Ήθελε να είναι το αίσθημα, η φίλη, η σύντροφος κι ύστερα θα έδινε τα πάντα χωρίς να φοβάται.
Δεν έγινε ποτέ. Ίσως φταίει η ομορφιά της. Ίσως φταίει το ότι μιλάει πολύ όταν επιτέλους μιλήσει σε κάποιον. Ίσως φταίει το ότι νιώθει σε ένα κόσμο άνοιωθο. Ίσως θέλει να ακούσει και να νιώσει αυτά που δεν του έβγαιναν ποτέ. Ίσως θέλει την ηρεμία της, να μην πονάει πια. Να μην πονάει πια. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, γαμώτο!