Η αιώνια ομίχλη ενός βρώμικου μυαλού.

Γράφει η Luna Punk.

Μην σε τρομάζει το γκρίζο της ομίχλης σου..
Το μυαλό σου παίζει περίεργα παιχνίδια..
Δεν ησυχάζει ποτέ..
Συνεχώς κάτι ζητάει..και σε τρώει..δεν σ’αφήνει σε ησυχία μέχρι να βρείς αυτό που ψάχνεις..
Μα τι είναι αυτό  ψάχνεις..
Όλοι κάτι ψάχνουν..
‘Αλλος ψάχνει κάποιον να σκοτώσει κι αυτό το βράδυ και να χαραμίσει το κορμί του σε φτηνές στιγμές.
‘Αλλος ψάχνεί κάποιον που θα τον βοηθήσει να ξεχάσει και να επουλώσει τις πληγές του.
‘Αλλος ψάχνει κάποιον να του προσφέρει λίγη ασφάλεια και να καλύψει το κενό της μοναξιάς του.
‘Αλλος ψάχνει κάποιον να μοιραστεί λίγες και μοναδικές στιγμές επικίνδυνου πάθους.
‘Αλλος ψάχνει κάποιον να τον βγάλει απ’τη μιζέρια του και να τον σπρώξει ένα βήμα παραπέρα.
‘Αλλος ψάχνει κάποιον που θα είναι το άλλο του μισό.Ο απόλυτος έρωτας που τόσα χρόνια περίμενε.
‘Αλλος ψάχνει κάποιον που θα τον ”σώσει” απ’τον προσωπικό του εφιάλτη.
‘Αλλος ψάχνει κάποιον να ζήσει το παραμύθι του.
Κι άλλος ψάχνει μια αγκαλιά για να πεθάνει.
΄Ολοι κάτι ψάχνουν… αδιάκοπα..
Όλοι με μανία αυτό το ”κάτι” ζητάνε κι όταν το βρούν κάτι άλλο κυνηγάνε.
Είναι στη φύση του ανθρώπου να μην ησυχάζει ποτέ..
Είναι στο αίμα σου…
Το ”ανικανοποίητο” κυλάει μες τις φλέβες σου…
Θολώνεις… γεμίζεις με βρώμικες σκέψεις που τρέχουν ανεξέλεγκτες..
Άραγε θα βρείς ποτέ αυτό που ψάχνεις;
Μα τί είναι αυτό;
Φοβάσαι…
Φοβάσαι μην αφήσεις την ομίχλη  που σε τρώει, να σε χορτάσει..
Μην τη φοβάσαι την ομίχλη σου..
Χωρίς αυτή δεν θα ήξερες τι χρώμα έχουν οι λιακάδες σου..

LoveLetters