Η γκρι πλευρά των ανθρώπων και των συναισθημάτων

Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη

Δεν ξέρω πολλά για τους ανθρώπους. Έμαθα να διαβάζω, να χάνομαι στις λέξεις, στις ιστορίες, στα παραμύθια με ήρωες της καθημερινής ζωής. Μπορώ ακόμη να διαβάζω με τις ώρες, με τους μήνες, με τα χρόνια. Δε με πειράζει, μου αρέσει. Μου αρέσει να διαβάζω. Μου αρέσει όλα γύρω να παίρνουν χρώματα, οι φιγούρες να ζωντανεύουν και να τρέχουν, να ροκανίζουν τα όνειρά μου, την πραγματικότητά μου.

Αυτό που δεν έμαθα ποτέ είναι στη σελίδα 39, κεφάλαιο δεύτερο «Άνθρωπος και συναίσθημα». Πώς μπορείς να δώσεις ταυτότητα σε ένα συναίσθημα;  Πώς μπορείς να κατονομάζεις ένα συναίσθημα;  Γιατί όταν βαφτίζεις τη «χαρά» της φοράς τα δάκρυα της λύπης; Η χαρά δεν αντέχει μονάχη θέλει και λίγο από το σκοτάδι της λύπης. Παίρνει τα δάκρυα και στολίζει το χαμόγελο.

Πώς γίνεται άνθρωποι που είναι σκληροί στους άλλους να κλαίνε; Πότε έμαθαν το δάκρυ και γιατί να το κρύβουν; Είναι κακό να σκουπίζεις τα δάκρυά σου μπροστά στους άλλους; Νόμιζα ότι το «κρυφτό» είναι για τα παιδιά, όχι για τους μεγάλους…

Σ’ αυτό το κεφάλαιο γράφει με έντονους χαρακτήρες κάποιες αράδες για την αγάπη: «Η αγάπη δεν είναι λόγια. Η αγάπη είναι πράξεις». Οι πράξεις δε μιλούν, δεν έχουν φωνή. Όταν πετάς ένα κέρμα ή δίνεις φαγητό σε έναν άστεγο, αυτό είναι πράξη, είναι όμως αγάπη; Η αγάπη δε θέλει τροφή; Η αγάπη δεν είναι μόνο πράξεις, είναι και λόγια. Έτσι μεγάλωσα έστω, έτσι νομίζω…

Όταν αντιπαθείς κάποιον γιατί ρωτάς να μάθεις γι’ αυτόν; Τι σε νοιάζει πού βρίσκεται και τι κάνει, αφού τον αντιπαθείς… Μήπως μπερδεύεις συναισθήματα; Αχχχχ… Δεν ξέρω! Πάλι χάθηκα και γύρισα στην αρχή της σελίδας!

Ποιος μπορεί να μιλήσει καθαρά και ξάστερα για συναισθήματα; Το βιβλίο δεν ξέρει, έχει κενά! Τόσες απορίες δε γίνεται να βρίσκονται πάνω σε δυο σελίδες! Μαζεύτηκαν πολλά…

Κλείνω το βιβλίο και χαζεύω το τζάμι του μπαλκονιού. Οι πρώτες ψιχάλες μιας περίεργης εποχής. Καλώς ήρθες φθινόπωρο! Έχει υγρασία, οι στάλες γλείφουν με μανία το τζάμι και τρέχουν μέχρι το τέλος. Κλείνω τα μάτια και μυρίζω τη σκόνη του νοτιά.

Ίσως το φθινόπωρο έχει μια γεύση ανθρώπινη, μια γεύση από συναίσθημα. Δεν είναι ούτε καλοκαίρι, ούτε χειμώνας, ούτε μαύρο, ούτε άσπρο. Έχει πινελιές του γκρι, έχει κάτι από σύννεφα, έχει μαύρο και  άσπρο. Η χαρά δεν είναι γνήσια, δεν είναι αληθινή, αν δεν έχει μια δόση λύπης. Η λύπη δεν είναι «λύπη» αν δεν υπήρχε πρωτύτερα η χαρά.

Προσπάθησα να διαβάσω. Ακόμα το προσπαθώ…