Γράφει ο Μόντε Κρίστο
Αυτό είναι η αλήθεια είναι κάτι που δεν κατάλαβα ποτέ. Και το συνάντησα ουκ ολίγες φορές στη ζωή μου.
Έχεις χωρίσει πλέον. Δεν έχεις σχέση με τον πρώην.
Γι’αυτό άλλωστε και λέγεται πρώην και όχι νυν. Και φτάνουμε στο σημείο που χτες σε μαζεύαμε από τα πατώματα και τα μεθύσια για τον «μαλάκα» που δεν σε θέλει και σήμερα πήγες σπίτι του και το κάνατε αλλά δεν είστε μαζί ή δεν ξέρεις αν είστε μαζί κλπ. Και περνάνε 4-5 μέρες και αυτός εξαφανισμένος και εσύ κρεμασμένη πάνω από το κινητό μήπως στείλει ο Τασούλης ΣΟΥ ή ο Κωστάκης ΣΟΥ.
Ο οποίος όμως δεν είναι πλέον ΣΟΥ γιατί έχετε χωρίσει. Εσύ όμως το πιστεύεις γιατί σε φώναξε και πήγες τρέχοντας αλλά τα πράγματα είναι μπερδεμένα.
Για μπάστα (όχι η Σάσα) λίγο ρε κοπελιά. Χωρίσατε, δεν χωρίσατε; Και το ότι χωρίσατε πρέπει να υπήρχε κάποιος λόγος. Δεν χωρίζουν οι άνθρωποι για πλάκα. Εκτός αν και η σχέση σας ήτανε πλάκα, που δεν το πιστεύω. Οπότε εσύ γιατί δεν κάνεις μια αυτοκριτική, να δεις τι έφταιξε, τι δεν πήγε καλά, τι δεν έκανες καλά και να προχωρήσεις;
Το να τρως ξαναζεσταμένο φαγητό σε πάει πίσω. Έχει πια μπαγιατέψει. Αυτό όμως που δεν κατάλαβα είναι γιατί όταν ο πρώην κουνάει το δαχτυλάκι του, εσύ τρέχεις. Με την ελπίδα ότι θα ξαναγίνουν τα πράγματα μεταξύ σας όπως ήτανε. Και το κάνεις αυτό έστω και αν έχεις πάρει την απόφαση να προχωρήσεις ή έχεις ξεκινήσει άλλη σχέση ήδη. Δεν σε πάει πίσω όλο αυτό;
Πού είναι η αξιοπρέπειά σου και ο αυτοσεβασμός σου; Τρέχεις σαν καλό κουτάβι σε αυτόν που σου πετάει ένα κοκαλάκι; Ο πρώην είναι πρώην. Πάει και τελείωσε. Once πρώην always πρώην.
ΕΣΥ όμως πως καταδέχεσαι να το περνάς όλο αυτό; Ξαναγυρίζεις πίσω στον άλλον με την πρώτη ευκαιρία ή όποτε αυτός ξεμένει από γκόμενα. Και να το πρώτο κέρατο και να το δεύτερο και το τρίτο κ.ο.κ
ΕΣΥ όμως εκεί. Να τον δικαιολογείς και «δεν είσαι και η πρώτη που το έφαγες» και «μα είναι καλό παιδί» και «μα μου είπε ότι δεν θα το ξανακάνει» και πάει λέγοντας. Αλήθεια τα πιστεύεις όλα αυτά; Εάν σου τα έκανε κάποιος άλλος θα τα ανεχόσουν; Νομίζω πως όχι.
Και φτάνεις κάποια στιγμή να ξεφτιλίζεσαι και να γίνεται η δεύτερη, η τρίτη και η τέταρτη ακόμα, αλλά εσύ εκεί. Να τρως αμάσητο το «Λίλα, μοναδική μου αγάπη» «Πέγκυ, μοναδική μου αγάπη» «Τζοάνα, μοναδική μου αγάπη».
Και στο τέλος φταίει ο μαλάκας που δεν ξέρει τι θέλει. Αυτός ξέρει τι θέλει. Ή μάλλον τι ΔΕΝ θέλει: Εσένα. Είσαι το παιχνίδι του, το εύκολο θύμα. Αλλά όμως δεν φταίει αυτός.
ΕΣΥ φταις που με την πρώτη ευκαιρία τρέχεις εκεί. Αυτός σου το λέει ξεκάθαρα. Σου δείχνει τα σημάδια. ΕΣΥ όμως εθελοτυφλείς μπροστά στην αλήθεια και δεν τα βλέπεις. Σου αρέσει να θυματοποιείσαι αρκεί να είσαι με τον Τάσο, τον Κώστα και τον Πέτρο; Χαθήκαν οι άντρες;
Και ξαναλέω αυτό είναι κάτι που ποτέ δεν το κατάλαβα στις γυναίκες. ΠΟΤΕ όμως. Προτιμούν να ξεφτιλίζονται, προτιμούν να ταπεινώνονται και να είναι κολλημένες με κάποιον ο οποίος δεν το εκτίμησε και δεν θα το εκτιμήσει ποτέ. Έτσι είναι ο χαρακτήρας του. Έτσι είναι ο τρόπος του.
ΕΣΥ είσαι αυτή που πρέπει να καταλάβει ότι είναι το θύμα και να πάρει τη ζωή στα χέρια της. Είμαι σίγουρος ότι σου αξίζει κάτι πολύ καλύτερο (κλασσική ατάκα αλλά είναι η αλήθεια). Το θέμα είναι να το καταλάβεις και εσύ και να μην στα λένε μόνο οι φίλοι και οι γνωστοί.
Και πρόσεξε: γιατί όσο κολλημένη μένεις εσύ εκεί, μπορεί να σου παρουσιαστεί η ευκαιρία της ζωής σου και εσύ να την πετάξεις. Και οι καλές ευκαιρίες είναι ελάχιστες στη ζωή μας και πρέπει να της βουτάμε από τα μαλλιά. Αλλιώς τις χάσαμε μια για πάντα.
Το λέω και θα συνεχίζω μια ζωή να το λέω μέχρι να το καταλάβετε καλά: Η επιστροφή στον πρώην είναι αυτοταπείνωση!
