Η επιστροφή στο πατρικό, είναι μια γενναία πράξη..

Γράφει η Βασιλική Κοτλίτσα

Η δύσκολη επιστροφή στο πατρικό, για κάποιους μοιάζει ιδανικό, για άλλους ακατόρθωτο και μερικοί θεωρούν πως απλά συμβιβάζονται, γιατί δυστυχώς δε μπορούν να κάνουν αλλιώς. Σίγουρα όμως για όλους αυτούς, στην αρχή τουλάχιστον, φαίνεται δύσκολο και αδιάφορο. Η συνήθεια της ελευθερίας βλέπεις, στο να ζεις μόνος σου, μακριά από αυτούς που θεωρείς γονείς σου, σου δημιουργούν αυτά τα συναισθήματα , που δε πίστευες μέχρι εκείνη την ώρα ότι θα νιώσεις, μη ξέροντας βέβαια, πως τα φέρνει ο καιρός.

Η επιστροφή λοιπόν στο πατρικό, είναι κάτι που ίσως, δε φανταζόσουν στιγμή. Είναι η αρχή της ξενέρας, της απάθειας και της άρνησης να δεχτείς ότι έχεις εγκαταλείψει τη δική σου φωλιά και επιστρέφεις πάλι σε εκείνη, που δε θα σε εγκατέλειπε ποτέ. Είναι βαρύς ο χωρισμός από τα «δικά» σου το ξέρω, στενάχωρος και έχει μια μικρή δόση «ήττας», που καταβάθος πονάει.

Στην αρχή νιώθεις σα φιλοξενούμενος στο ίδιο σου το σπίτι, σαν επισκέπτης που ήρθε για λίγο και ύστερα θα φύγει πάλι. Σα μαθητής που πήγαινες σχολείο και το δωμάτιο σου, σου φαίνεται ίδιο και απαράλλαχτο. Σαν έφηβος, που ούρλιαζες μέσα σε εκείνο για καθετί που θα σου χαλούσε τη μέρα και τη νύχτα μαζί και τώρα δεν αναγνωρίζεις καμιά τέτοια πτυχή του εαυτού σου.

Μην ενοχλείσαι όμως. Να νιώθεις τυχερός που έφυγες από αυτό έστω και για λίγο. Που άνοιξες τα φτερά σου να πετάξεις και γύρισες πίσω γεμάτος εμπειρίες, ιστορίες που μπορείς να διηγηθείς και ανθρώπους που θα κουβαλάς μαζί σου για μια ζωή. Να σκέφτεσαι ότι έχεις εξελιχθεί, έχεις μεγαλώσει και ωριμάσει και είσαι έτοιμος για οποιαδήποτε αλλαγή παρουσιαστεί μπροστά σου.

Ακόμα και αυτή, η επιστροφή στους δικούς σου, μάθημα είναι, στο να δεις πως η αγάπη τους για σένα παραμένει αμετάβλητη και σταθερή, ακόμα και αν έλλειπες από κοντά τους, μια ολόκληρη ζωή. Πολλοί το περάσανε, να ξέρεις και άλλοι τόσοι θα το περάσουν ακόμα. Σημασία έχει να μάθεις να ζεις τα στάδια της ζωής σου. Να εξελίσσεσαι, να μαθαίνεις και να προχωράς. Αυτό είναι το νόημα της ζωής, αρκεί να μην αργήσεις να το καταλάβεις.