Η ευλογία κι η κατάρα της ενσυναίσθησης.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου 

Εκείνοι οι άνθρωποι οι σπάνιοι, οι γεμάτοι ενσυναίσθηση, γεννήθηκαν μ’αυτό το “δώρο” που άλλοτε είναι η ευλογία κι άλλοτε η κατάρα τους. 
Δότες ζωής, δότες συναισθημάτων. 
Τους κλήρωσε να είναι εκείνοι που νιώθουν λίγο πιο πολύ, λίγο πιο βαθιά, λίγο πιο ουσιαστικά, είναι εκείνοι που στηρίζουν, κρατάνε, ανοίγουν το δρόμο για να περπατήσουν οι πολλοί και γίνονται βράχοι ακλόνητοι για να σταθούν οι περαστικοί. 
Δεν είναι ρόλος για πολλούς, δεν είναι φορεσιά που ταιριάζει σε όλους. Είναι δύσκολο ρούχο η ενσυναίσθηση και σε διαλέγει, δεν το διαλέγεις. Σε φοράει, δεν το φοράς. 
Μοιάζουν μ’αερικά μα είναι άνθρωποι ανθρωπένιοι, από σάρκα κι αίμα, με δικά τους αισθήματα, δικά τους λάθη και δικές τους επιλογές. 
Μπορεί εσύ να τους βλέπεις πάντα ήρεμους ή με ένα χαμόγελο σχηματισμένο στα χείλη, μα δεν είναι ούτε ανέμελοι, ούτε ξέγνοιαστοι τις περισσότερες φορές. Κουβαλάνε τον δικό τους πόνο, τα δικά τους προβλήματα κι έχουν κι εκείνοι έναν σταυρό και μια ανηφόρα για να περπατήσουν. 
Η διαφορά είναι, πως ακριβώς επειδή ξέρουν πώς είναι να περπατάς με το σταυρό στον ώμο, πώς είναι να διασχίζεις την ζωή ενώ ματώνεις, δεν περιμένουν να τους το ζητήσεις, δεν περιμένουν να ρίξεις κάτω το βλέμμα σου και να παρακαλέσεις, στέκονται πλάι σου και μοιράζονται και το δικό σου σταυρό. 
Ακριβώς, επειδή, μπορούν και συν-αισθάνονται. 
Τους φόβους σου, τα σκοτάδια σου, τις αποτυχίες σου, τις αδυναμίες σου, τις ανασφάλειές σου. 
Σε διαβάζουν με μια ματιά και δεν χρειάζονται πολλά λόγια κι επεξηγήσεις. 
Και στέκονται, εκεί, δίπλα σου για να περπατήσεις, να σταθείς, να στηριχτείς. 
Έχουν ένα ένστικτο αλάνθαστο, όχι επειδή είναι πιο έξυπνοι από τους άλλους αλλά ακριβώς επειδή διαβάζουν σαν ανοιχτό βιβλίο τους ανθρώπους. 
Κι αν κάποτε συναντήσεις έναν τέτοιο άνθρωπο, και πιστέψεις πως τον ξεγέλασες με τα τερτίπια σου, να θυμάσαι, τα ήξερε όλα από την αρχή. 
Μια ευκαιρία σου έδινε..