Η μεγαλύτερη παραίτηση στη ζωή είναι να αφεθείς…

Γράφει η Ελένη Αράπη.

Επανεκκίνηση

Ζωές δανεικές. Παράλληλοι δρόμοι, με κοινό σημείο εκκίνησης που τώρα πια τους χωρίζουν αιώνες.

Και κάπου εκεί στέκεις μόνος, ανήμπορος, αδύναμος.

Εσύ που κάποτε -πόσα χρόνια αλήθεια θεέ μου – ήσουν θεός,

μες στην μικρή σου παλάμη χώραγες ολον τον κόσμο και διψούσες, πόσο διψούσες, ακόμα τίποτα δεν ήπιες, μα στέρεψες, ούτε ενα κλάμα πια δεν σε ζυγώνει.

Δεν παραιτείσαι μα αφήνεσαι, η μεγαλύτερη παραίτηση.

Ριμαγμένη ύπαρξη από θάλασσες καιρούς και απο αυτή την μοίρα που δεν λέει να ξημερώσει.

Και ενώ εσύ βλεπεις – τι πόνος να βλεπεις- νεκρό τον ίδιο σου τον εαυτό, ενώ ακόμα ζεις.

Άραγε ζεις, άραγε υπάρχεις… ή μήπως όλα αυτά ειναι ένα όνειρο, ένας εφιάλτης που αρνείται να ξημερώσει.

Πόση νύχτα ακόμα να χωρέσει η ζωή σου.

Αφήνεσαι μέσα από τις λέξεις σου, μέσα απο τις νότες σου τα όνειρά σου να ζωγραφίζεις.

Δεν ζητούσες πολλά, ζητούσες τα πάντα, τα ανεκτίμητα Απλά…

Ένα ξύλινο σπίτι πάνω στην άμμο να το χτυπάει ο άνεμος χωρίς παραθυρα, χωρίς φόβους και τέρατα να σε μαστιγώνουν, μια ανάσα για ζεστασιά που να χει τη δική σου μυρώδια, την δική σου ελεύθερη πλεύση, που να είσαι Εσύ! τόσο διαφορετικοί μα και συνάμα τόσο ίδιοι, που τρομάζεις, μα δεν λιποτακτείς.

Τώρα κλείνεις τα μάτια, κάνοντας μια ευχή, μια προσευχή, εξομολογείσαι στα αστέρια,  στους μοναδικούς σου Ανθρώπους,  γιατί ο κάθε Ανθρωπος είναι ένα αστέρι, που περιμένει τον Άνθρωπο του να τον ανακαλυψει στο φως να τον φέρει, με την Αγάπη του Αθάνατο να τον κάνει,  γιατί απλά θάνατος δεν υπάρχει.

Μόνοι μας θανατώνουμε τη στιγμή μας, με την ανυπαρξία  μας. 

Πόση ακόμα νεκροζωή να χωρέσει η ζωη σου.

Ζω σημαίνει φλέγομαι…
Και όσο φλέγομαι…
ο λόγος θα υπάρξει!

LoveLetters