Η νίκη μου είναι, το να μπορώ χωρίς εσένα

Γράφει η Αριάδνη Αρβανίτη.

Αυτό το γράμμα στο γράφω όχι τόσο από ανάγκη που λέει και ο γνωστός μας αοιδός αλλά γιατί στο χρωστάω. Και πιο πολύ γιατί το χρωστάω στον εαυτό μου.

Ανέκαθεν όταν συνέβαιναν ανεμοθύελλες μέσα μου, προκειμένου να οργανώσω όσα ένιωθα αλλά και όσα συνέβαιναν μες στο κεφάλι μου κατέφευγα στη γραφή. Κι ας έβγαιναν οι σκέψεις μου ανάκατες και οι λέξεις μου σκόρπιες. Σιγά – σιγά, από την γραφή και από τον καιρό ηρεμούσα και όλα έμπαιναν σε σειρά. Έτσι θα γίνει και σήμερα.

Σου γράφω για να σου πω ότι πλέον είμαι καλά. Είμαι καλά χωρίς εσένα στη ζωή μου. Είμαι καλά και δεν ευθύνεται η παρουσία σου για αυτό. Ούτε η απουσία σου, ωστόσο. Ευθύνομαι εγώ αποκλειστικά. Είμαι καλά γιατί έγινε το «κλικ» που περίμενα τόσο καιρό να γίνει μέσα μου και μηδένισα. Όχι από συναισθήματα ή σκέψεις. Μηδένισα από εσένα. Κι αποφάσισα να προχωρήσω στη ζωή μου χωρίς να υπάρχεις εσύ σε αυτήν.

Θα μου πεις, χωρίς εσένα είμαι τόσον καιρό, αλλά μια επιβεβλημένη απουσία δεν σημαίνει και αυτόματη αποδοχή της κατάστασης. Το να συνειδητοποιήσεις τη μονάδα σου και τη μοναξιά σου παίρνει καιρό. Αλλά κάποια στιγμή το ένστικτο της αυτοσυντήρησης αρχίζει να λειτουργεί και πάλι κι εσύ ξεκινάς δειλά – δειλά να κοιτάς μπροστά και να χαμογελάς.

Σου γράφω, λοιπόν, για να σου πω ότι είμαι καλά! Όχι ότι στην χρωστάω αυτήν την ενημέρωση ούτε ότι σε νοιάζει το πώς είμαι. Αλλά ήθελα να ξέρεις ότι πλέον δεν με φοβίζει η μοναξιά που μου επέβαλες. Την συνήθισα, την ντύθηκα, την αγάπησα. Και ήθελα να το γνωρίζεις αυτό.

Γιατί προτού φύγεις διατυμπάνιζες ότι δεν θα τα καταφέρω. Ότι ήμουν τόσο εξαρτημένη και κολλημένη πάνω σου που σε έπνιγα. Ότι ποτέ δεν θα καταφέρω να πάω μπροστά και να απεξαρτηθώ από εσένα. Ότι ήσουν για εμένα ο αέρας που ανέπνεα, το οξυγόνο στη ζωή μου. Κι ενώ τα πίστευες όλα αυτά και θεωρούσες ότι σε έχω τόσο ανάγκη έφυγες και με άφησες να ψυχορραγώ. Γιατί το ενδιαφέρον μου το έβρισκες πολύ και την αγάπη μου περίσσια. Καταλαβαίνεις, όμως, ότι μπροστά στο δικό σου λίγο τα πάντα μοιάζουν υπερβολικά και τεράστια!

Μηδένισα και ξανάρχισα, λοιπόν! Οπότε φεύγω κι εγώ από «εμάς», κι ας ζούσε αυτό το «εμάς» μονάχα μέσα μου τον τελευταίο καιρό. Όφειλα να το μετατρέψω σε «εγώ», όχι με το ζόρι ή από γινάτι, αλλά με την βούληση και την θέλησή μου. Κι εδώ το τελειώνει το παραμύθι μας. Κι αν ζεις εσύ καλά, να ξέρεις πως εγώ θα ζω καλύτερα! 

LoveLetters