Η ψευδαίσθηση πως θα τα καταφέρναμε, πονάει πιο πολύ!

Γράφει η Γεώρα

Ξέρεις τι πονάει πιο πολύ; Η ψευδαίσθηση της κοινής όασης. Αυτό πονάει! Η ελπίδα που έγινε λεπίδα και με έκοψε. Η ψευδαίσθηση πως θα τα καταφέρναμε.
Πως τίποτα δεν ήταν μονόπλευρο. Αυτό πονάει. Το μαζί που δεν έγινε ποτέ ουσιαστικό μαζί. Το λίγο που γεύτηκα για το πολύ! Το αλησμόνητο της καρδιάς και όσα ακόμα εκείνη ζητά.
Και σιγοκαίει μία σπίθα πως θα νιώσεις. Πως θα τα ανατρέψεις όλα. Και αυτή τη σπίθα που την προστάτευα με νύχια και με δόντια να μη σβήσει, πήγα εγώ και της έριξα νερό να σιγουρευτώ πως δεν θα την νιώσω πάλι να με καίει με τις ελπίδες της. Πήγα εγώ να τη σβήσω και να σβήσω και εσένα μαζί με εκείνη.
Γιατί καμία κοινή όαση δεν θα βρούμε, καμία κοινή προσπάθεια δεν θα κάνουμε. Τίποτε δεν θα βρεθεί να μας ενώσει. Πάντα ξένοι, πάντα χωριστά. Γιατί ο βολεμένος δύσκολα ξεβολεύεται, πόσο μάλλον αν πρόκειται να πληγωθεί σε κάτι που ορίζεται από αφοσίωση στο συναίσθημα!
Μια ζωή λοιπόν παράλληλες γραμμές θα είμαστε, που έκαναν την επανάστασή τους, πήγαν κόντρα στους κανόνες, συναντήθηκαν και ύστερα διαλύθηκαν σε χίλια κομμάτια!