Θα έρθει η στιγμή που θα καείς και εσύ, όπως καίγομαι και εγώ

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη

Κοίταξέ με. Δεν είμαι πια όμως με άφησες. Ξαναγεννήθηκα, ακόμα και αν πληγές μου είναι εμφανείς επάνω στην ψυχή και το σώμα μου. Η κακία σου δεν ευδοκίμησε παντοτινά, ακόμα και αν ζημιά μέσα μου έκανε.
Δεν είμαι πια εκείνο το πλάσμα που έμοιαζε με εγκαταλελειμμένο κουτάβι, δεν είμαι πια εκείνη που δεν ξέρει χωρίς εσένα πόση δύναμη έχει. Το αντίο σου σκοτάδι έφερε στην ψυχή και αλμύρα στο στόμα μου καθώς το ψέλλιζα και εγώ στον εαυτό μου.
Δε θέλω πια να σκέφτομαι το σκοτάδι που έφερες μέσα μου, αλλά να ατενίζω το φως και να κάνω καινούργια αρχή. Ακόμα και δεν είσαι εσύ δίπλα μου, δε σε χρειάζομαι για να αισθάνομαι καλά. Για αυτό γράφω και μιλάω για εσένα; δε θέλω να μείνει ίχνος από την κακία σου μέσα στο μυαλό και το σώμα μου.
Μη νομίζεις όμως, πως ποτέ δε θα γευτείς τη σκληρότητα που μου έδειξες. Στη ζωή υπάρχει δικαιοσύνη και η ζωή θα σου φέρει τον πόνο που μου έδωσες. Θα είναι τα δάκρυά μου η ντροπή που θα υπάρχει στο ασυνείδητό σου, θα με σκέφτεσαι στα κλαμπ και στις καφετέριες που γυρνάς.
Ναι, γλυκό μου πλάσμα. Θα έρθει η στιγμή που θα καείς και εσύ. Όπως καίγομαι και εγώ τόσο καιρό..