Γράφει η Ζωή Τριανταφυλλοπούλου
Και ξαφνικά ησυχία.
Σχεδόν πνιγηρή, πρωτόγνωρη.
Στο σπίτι δεν ακούγεται τίποτε πια, οι γνώριμοι ήχοι απο μια τηλεόραση έστω να παίζει ακατάπαυστα δεν υπάρχουν.
Ούτε ψυχές τριγυρίζουν γύρω μου καλά-καλά.
Ούτε εσύ, ο για πολλά χρόνια δίπλα μου, με όποιο τρόπο, με τη δίκη σου μορφή κι έκφραση γι’ αγάπη είσαι εδώ. Λείπεις όλη μέρα, γυρίζεις για ύπνο αθόρυβα σαν κλέφτης, σαν παρεισακτος. Δεν θες να με αντικρίζεις είπες, δεν θέλω να σου υποβάλω κι εγώ την παρουσία μου. Ένα τετελεσμένο που δημιουργείται χωρίς συζητήσεις χωρίς εξηγήσεις. Ίσως όχι τώρα, ίσως όχι πια.
Και πλέον σιγή και μοναξιά. Αναπάντεχα και ασυνήθιστα σε μια καθημερινότητα που μέχρι πρόσφατα ήταν ένα καλοκουρδισμένο ρολόι, ένα γρανάζι που έμοιαζε να ‘ταν ραμμένο πάνω στις σάρκες μου, το φορούσα και με κινούσε σαν μαριονέτα σε μια ρουτίνα απο τα πριν γνωστή και προδιαγεγραμμενη.
Όμως να που τώρα, στη σιωπή που επικρατεί, που προέκυψε ως νέα συνθήκη, ακούγονται πια έως κι οι ανάσες μου! Μπορώ να τις μετρήσω, μπορώ να νιώσω τα μηνύματα που φέρνουν απ τα μέσα μου.
Πόσο καιρό έχω να βρεθώ έτσι, πόσο καιρό έχω αλήθεια να υπάρξω με μένα μόνο χωρίς παρεμβολές, χωρίς συμμετοχές, χωρίς αναφορές, χωρίς να φαίνομαι ότι είμαι παρούσα…
Να φαίνομαι γιατί το είμαι είναι μιά άλλη ιστορία…
Κι ενώ πολλές στιγμές, πολλές ώρες από μέρες και νύχτες σ’ αυτό το νιό τώρα μου έχω τελικά μόνο τον εαυτό μου γύρω μου σ’ ένα άδειο σπίτι γεμάτο πράγματα, ενώ σκέφτομαι παραπάνω και χωρίς διακοπή, ενώ στενοχωριέμαι για το πως είμαι, πως βρέθηκα εδώ, τι μεσολάβησε, γιατί έγινε ό,τι έγινε, τι γίνεται άραγε τώρα, αναπολώ, προσπαθώ να εξηγήσω, κλαίω.
Θέλω να συγχωρήσω εμένα και όχι μόνο, αναρωτιέμα και μάλλον τελικά συνειδητοποιώ ότι όλο αυτό τώρα συντελείται γιατί εγώ κι εσύ κοριτσάκι μου αγαπημένο κι αλλιώτικα αλλοπαρμένο έχουμε μάλλον δώσει ένα ραντεβού γιατί κάπου κάποτε στα πριν χαθήκαμε στη διαδρομή.
Ναι σε σένα μιλάω μην απορείς.
Γιατί ενώ έπρεπε να σε κρατάω διαρκώς από το χέρι, να σε φροντίζω, να σε προσέχω να μου μεγαλώσεις με τη χαρά ενός χορτάτου κοριτσιού στα θέλω και στα έχω, να μου ενηλικιωθείς και να λάμψεις σαν ακεραια και μοναδική σ’ όλους τους καιρούς, σε έχω αγνοήσει, πολλές φορές κατ’ επανάληψη για χρόνια!
Σε άφησα μόνη, αβοήθητη, σιωπηλή, αφροντιστη, σε μαντρωσα κιόλας στην υπογα του είναι μου.
Με ενοχλούσε βλέπεις η φωνούλα σου, ήταν κόντρα στις συνθήκες που είχα φτιάξει για ρουτίνα ή που δέχτηκα κι αφομοίωσα για να μην χαλάσω χατήρι, για να φαίνομαι πάντα το καλο κορίτσι για τους άλλους.
Έτσι πίστευα ότι έπρεπε να κάνω, έτσι νόμιζα ότι θα με αγαπούσαν περισσότερο οι γύρω μου.
Ωραίο το παραμυθάκι αυτό ξέρω.
Και κάπως έτσι έμαθα και ζούσα τη ζωή αυτών των άλλων.
Και κάπως έτσι ξέχασα και ποια είμαι.
Για που είχα ξεκινήσει, τι πραγματικά ήθελα.
Τώρα όμως μεσαυ στη μοναξιά μου και το αναμέτρημα με την ανάσα μου δεν έχω καμία δικαιολογία.
Πρέπει να ψάξω να σε βρω μικρό μου κορίτσι, να σε αγαπήσω πολύ όσο πολύ χρειάζεσαι, να σε ακούσω, να σου ζητήσω να με συγχωρέσεις, να κάτσουμε αγκαλιά να κλάψουμε μαζί για όλα αυτά που άφησαμε που δεν ζήσαμε, δεν ασχολήθηκαμε, δεν τολμήσαμε, δεν γευτήκαμε, δεν…. Έστω τώρα!
Και μετα ολα αυτά τα δεν από ζωή να συγχωρέσουμε μαζί όσους δεν κατάλαβαν, όσους απλά ήθελαν ή νόμιζαν και περιμέναν κάτι άλλο από σένα και μένα.
Κι έπειτα να σε κρατήσω από το χέρι σφιχτά.
Να γίνω μάνα, πατέρας ή όποιος εσύ χρειάζεσαι τελικά για της τόσο αναγκαίας σου ασφαλείας την αίσθηση.
Αυτό το είμαι εδώ εγώ για σένα μην το ψάχνεις αλλού.
Άστο ψυχή μου, μισό αιώνα το αναζητάς, το έχεις εξαργύρωσει πολλαπλάσιο του είναι σου.
Είναι δίπλα σου ή για την ακρίβεια μέσα σου, σαν από πάντα.
Είναι, είμαι, είμαστε.
Στο ραντεβού παρούσες, Εδώ εγώ για σένα!
Στο παραπέρα μας μαζί!
Πραγματικά μαζί όμως καρδιά, ψυχή, μυαλό κορμί στο ίδιο σημείο, την ίδια στιγμή…
Για όπου θες να βρεθούμε ή πρέπει να αντέξουμε.
Εσύ το κορίτσι με τα λευκώματα, τα βινύλια, τα ημερολόγια την φευγάτα σκέψη και το βλέμμα όλο απαντοχή κι εγώ η ενήλικας που η ζωή με κάλεσε να γίνω με τις δοκιμές και τα μαθήματα της.
Με ομολογία στα σύμβολα της πίστης μας για ζωή και με το τσαγανό του λυγίζω αλλά δεν σπάω χρόνια δοκιμασμένο πάνω στο κορμί και καταβαθα στην ψυχή.
Και θα τα καταφέρουμε
Το ξέρεις έτσι δεν είναι;
Είσαι η ζ(Ζ)ωή άλλωστε!