Θα σου κλέβω στιγμές για να σου χαρίζω “σ’αγαπώ”

Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου.

Ήρθε πάλι το βράδυ.

Περιμένω να ακούσω τον ήχο σου.

Πάντα κάποιος παρόμοιος περνάει και βγαίνω να δω αν ήρθες.

Περιμένω να έρθεις να με πάρεις να φύγουμε.

Να έρθεις να μου χτυπάς το κουδούνι και να μην μπορείς να περιμένεις μέχρι να κατέβω.

Θυμάσαι;

Έτσι μου έλεγες, “ θα έρθω μια μέρα και θα σου χτυπάω τα κουδούνια”.

Και μετά ακολουθούσε το γοερό σου γέλιο.

Με αυτήν την βαθιά φωνή σου.

Πάντα περίμενες έξω με ένα τσιγάρο στο χέρι.

Τα πόδια σου δεν σταματούσαν να κινούνται.

Δεν μπορούσες να κάτσεις.

Πάνω κάτω συνέχεια.

Σαν τους μπαμπάδες στα μαιευτήρια που σκάβουν διαδρόμους με τα παπούτσια τους.

Και όταν ερχόμουν…

Τα μάτια σου τα έλεγαν όλα.

Γελούσαν ακόμα και αυτά.

Τα όμορφα μοναδικά γαλάζια σου μάτια!

Το κορμί σου σαν μαγνήτης τραβούσε το δικό μου!

Χορεύαμε και οι δυο μας.

Η αγκαλιά μας μοναδική.

Το φιλί μας εκρηκτικό.

Τα λόγια περιττά!

– “Που πάμε;”

– “Εσύ ξέρεις”.

Η ερώτηση ήταν για να γίνει.

Η απάντηση δεν θα μπορούσε να ήταν άλλη.

Πάντα τα είχες σχεδιασμένα στο μυαλό σου.

Στα καλύτερα!

Και τα καλύτερα ξεκινούσαν με την απίστευτη βόλτα μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας.

Πάντα έκανες κύκλους για να είμαστε πιο πολύ μαζί.

Για να σε έχω αγκαλιά και φυσικά πάντα έλεγες “για να πάρουμε τον αέρα μας”.

Πάντα μου έβγαινε δίχως σκέψη “Σ’ αγαπώ”.

Αυτόν τον ήχο περιμένω να ακούσω και σήμερα και αύριο και πάντα!

Θα μπορούσα να περιμένω για μια ζωή.

Πάλι να σε δω να από το μπαλκόνι να με περιμένεις.

Πάλι να τρέχω στην αγκαλιά σου και εσύ να έχεις τα χέρια σου ψηλά να με περιμένουν να χωθώ μέσα της.

Αυτά τα χέρια!

Πάλι να μυρίσω το άρωμα του κορμιού σου.

Πάλι να σε βάλω μέσα μου με ένα σου φιλί!

Η πιο γλυκιά αναμονή.

Ο δικός σου ήχος!

Εσύ.

Πάντα Εσύ!

LoveLetters