Γράφει η Ιωάννα Ιακωβίδου
Θες να φτιάξουμε μια ανάμνηση;
Εσύ θα μ’αγαπάς κι εγώ θα είμαι πάντα εδώ για σένα.
Δε θα προσπαθείς να με αλλάξεις κι εγώ θα σ’αγαπώ γι’αυτό, γιατί η χειρότερη ανάμνηση μου είναι να προσπαθούν να με αλλάξουν.
Δε θα χρειάζεται να μου πεις κι εσύ πως μ’αγαπάς, αφου η μεγάλη απόδειξη της αγάπης είναι η αποδοχή και η στήριξη.
Θες να φτιάξουμε αναμνήσεις;
Θα κοιτάμε το φεγγάρι μαζί, θα κλείνεις τα μάτια και θα μου ζητάς να στο περιγράψω.
Θα είναι το πιο όμορφο φεγγάρι που έχω δει ποτέ μου.
Θα μου κάνεις τα χατήρια κι εγώ θα χοροπηδάω σαν παιδάκι, μετά θα σου κάνω κι εγώ τα αγαπημένα σου φαγητά, θα μου χαμογελάς από ευχαρίστηση κι εγώ θα προσποιούμαι πως δεν ήταν τίποτα σημαντικό, στην πραγματικότητα θα είναι το πιο νόστιμο φαγητό που έκανα ποτέ στη ζωή μου. Γιατι θα είναι για σένα, για τον άνθρωπο μου.
Θες να φτιάξουμε μια ανάμνηση;
Ελα να αγαπήθουμε σαν να είμαστε οι πρώτοι και οι τελευταίοι, στο τέλος θα έχουμε πολλές αναμνήσεις και ο ένας τον άλλον κι αυτό θα είναι το μεγαλύτερο μας κέρδος, δυο άνθρωποι που αγαπήθηκαν βαθειά, ειλικρινά και γεμάτοι ατέλειες που όμως ποτέ δεν τους έδωσαν σημασία.
