Γράφει ο Χρήστος Κορφοξυλιώτης
Θεσσαλονίκη, μια πόλη σαν το Παρίσι. Απλά ερωτική και συνάμα μελαγχολική. Φτωχολογιά, ωραία μουσική, ξενιτιά, μποέμ, αραλίκι, ΠΑΟΚ, Άρης και μπάλα. Κάποτε ερχόμουν για το παραμικρό, για έρωτα, για φιλία, για κραιπάλη… Τώρα πια μόνο με πονά που είμαι μακριά, διότι οι φίλοι μου και οι συγγενείς έφυγαν για το εξωτερικό και για την Αθήνα προς εύρεση εργασίας.
Ακούς ότι φεύγουν μιλιούνια άνθρωποι και θα υποθέτεις ότι έχει γίνει πόλη φάντασμα. Άλλα προς έκπληξη μου, αυτή η πόλη ποτέ δεν πεθαίνει. Πάντα θα έχει ψύχη και παλμό μέσα από τους ανθρώπου της και την μαγεία της Πόλης…
Είχα τρία χρόνια να την δω και να την χαρώ. Πάντα θα είναι απωθημένο μου να ζήσω και να σεργιανήσω την υπόλοιπη ζωή μου στη Θεσσαλονίκη. Άλλα οι δύσκολες συνθήκες και η έλλειψη σωστής εργασίας με κρατά μακριά από την Άνω Πόλη, από τη Ροτόντα, τα Λαδάδικα, την πλατεία Αριστοτέλους, το Πανόραμα, τη Ναβαρίνου, τη Βαλαωρίτου. Είναι μικρή άλλα και μεγάλη συνάμα. Έχει μια μυρωδιά από τα παλιά, που η θάλασσα την κρατάει ανά τους αιώνες. Γυναικομάνι χαμογελαστό, ευδιάθετο, διψασμένο για έρωτα και πάθος. Αν πέσεις στα δίχτυα τους, θα σε κρατήσουν με την μποέμικη τραγουδιστή μελωδική τους φωνή στο κόλπο της Σαλονίκης. Έκτος από έρωτα, νοσταλγία και ζεστασιά, θα έχεις θάλασσα και ο ουρανίσκος σου θα είναι πάντα γεμάτος από φαντεζί γεύσεις, που κρύβει κάθε γωνιά της Πόλης. Αν περάσετε από μέσα της ή περάσετε από δίπλα της μην την αγνοήσετε, είναι μια εμπειρία που θα μείνει πάντα στην φωτογραφική μνήμη του μυαλού σας…
Δεν αρέσει σε όλους σαν πόλη, αλλά σε όλους θα μείνουνε οι εκφράσεις «σε λέω – με λες», η μπουγάτσα με κρέμα ή τυρί, τα τρίγωνα πανοράματος, το τσουρέκι με διάφορες γεύσης γέμισης, το σουβλάκι με ψωμί ή σκέτο. Αυτή η πόλη θέλοντας και μη έχει πολλά μικρά όμορφα ψεγάδια, που τρυπώνουν στη θύμηση. Αγαπήστε την και αφήστε την να σας αλλάξει, αυτή είναι η συμβουλή μου.
Join the discussion