Κάθε τέλος θα σε πονέσει πριν σε λυτρώσει η καινούρια αρχή..

Κι εκεί που νομίζεις ότι τελμάτωσες, ότι το μαύρο είναι το μόνο ρούχο που σε φοράει, έχε ανοιχτά τα μάτια, όρθωσε έστω και για μια στιγμή το κεφάλι.

Τι κι αν είσαι χωμένος μες στο βαθύ πηγάδι…
Τι κι αν η ελπίδα έχει γίνει λεπίδα και σου τρώει τα σωθικά…

Εσύ έχε πίστη, μια ακτίνα φωτός αρκεί από το αδιέξοδο να σε βγάλει. Μην περιμένεις έξωθεν σωτηρία. Η σωτηρία σου είσαι εσύ!

Αρκεί και μόνο να θέλεις να βγεις.
Πρόσεξε όμως έξοδος χωρίς θυσία, δεν υπάρχει.

Πρέπει κομμάτια σου να θυσιάσεις, με τα σπλάχνα σου να αναμετρηθείς, το φως σου να βρεις.

Το εύκολο να βολευτείς, το σκοτάδι εξάλλου είναι το μέγιστο βόλεμα. Όσο βυθίζεσαι τόσο εθίζεσαι, γιατί τι άλλο να φοβηθείς;

Μια ζυγαριά η ζωή, όταν βαραίνουν τα θετικά, όταν νιώθεις ότι η ζωή σου χαμογελά, μην παρασυρθείς, μα προπαντός μην κομπάσεις, η ευτυχία δεν είναι για πάντα.

Το ποτέ και το πάντα, άχρηστες λέξεις.

Άσπρο – μαύρο, φως – σκοτάδι, αρνητικό – θετικό, σύνθεση αντιθέσεων η ζωή.
Συμπαντικός νόμος.

Ίσως αυτή να ‘ναι και η ομορφιά της, το απρόοπτο, το απρόβλεπτο, το απ’ αλλού φερμένο.
Το ξάφνιασμα που κάνει τις φλέβες σου να βράζουν κι ας μην είναι πάντα για το καλό σου, ζεις.

Να χαίρεσαι τις πτώσεις σου, να χαμογελάς και ας δακρύζουν τα μάτια σου.
Τώρα ξέρεις:

“Κάθε νέα αρχή πονάει σαν γέννα
μα μόνο έτσι ξημερώνει η ζωή”.

LoveLetters