Κάνε τις αναμνήσεις καταφύγιο και τράβα παρακάτω

Γράφει η Άντζελα Καμπέρου.

Μία στιγμή. Μία στιγμή μόνο αρκεί για να γυρίσουν πίσω πολλές αναμνήσεις. Ένα μέρος, μια μυρωδιά, ένας ήχος, ένας άνθρωπος, ιδανικά όλα αυτά συνδυασμένα.

Μικρά είχαμε κάτι παιχνίδια που έμοιαζαν με κιάλια και σε αυτά τοποθετούσαμε μικρές κασέτες με εικόνες. Γυρνούσαμε έναν μοχλό και οι εικόνες εμφανίζονταν και περιστρέφονταν μπροστά στα μάτια μας.

Πόσες φορές άραγε το έχεις βιώσει αυτό; Πόσες φορές είσαι με τον κατάλληλο άνθρωπο στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή, αναβιώνοντας άθελά σας μία ανάμνηση του παρελθόντος; Και πόσο περίεργα αισθανθήκατε όταν συνειδητοποιήσατε πως αυτό που ζείτε αυτή τη χρονική στιγμή το έχετε ξαναζήσει στο παρελθόν;

Προσωπικά τις λατρεύω αυτές τις μικρές αναλαμπές. Αυτά τα ταξίδια αστραπή στο παρελθόν και πάλι στο παρόν. Τα λατρεύω γιατί μπορώ να καταλάβω πόσα έχουν αλλάξει. Πως παρόλη την ομοιότητα τίποτα δεν είναι το ίδιο. Όλα είναι αλλαγμένα, κάποια προς το καλύτερο και κάποια άλλα προς το χειρότερο, αλλά τίποτα δεν είναι το ίδιο. Αυτή η μαγική στιγμή λοιπόν σου επιτρέπει να αναβιώσεις μία χαμένη στιγμή σε ένα παρόν τόσο διαφορετικό από το παρελθόν με έναν και μόνο συνδετικό κρίκο. Αυτό το τέλειο δευτερόλεπτο που όλα μοιάζουν σαν να μην πέρασε μία μέρα, κι ας έχουν περάσει χρόνια, κι ας έχουν έρθει τα πάνω κάτω.

Και ποιός δεν θα ήθελε ένα ταξίδι στον χρόνο; Δεν έχει βέβαια το δικαίωμα να πειράξει τίποτα από το παρελθόν του αλλά βλέποντας την έκβαση που πήρε το παρελθόν θα μπορούσε να πειράξει λίγο το παρόν του προκειμένου να το φέρει στα νερά του. Προκειμένου όλα να πάνε όπως τα θέλει.

Είναι τόσο όμορφο να βιώνεις τέτοιες στιγμές, ιδίως με τα πρόσωπα που τις είχες ξαναζήσει. Προς Θεού δεν λέω να εμμένουμε στο παρελθόν και να μην κοιτάμε μπροστά, όμως…όμως κι αυτό το παρελθόν έχει μία ανεξήγητη γοητεία. Μήπως φταίνε τα “και αν;” και τα “ίσως” που σκεπτόμαστε για το παρελθόν και μας κάνουν να θέλουμε τόσο πολύ να γυρίσουμε πίσω να τα αλλάξουμε ή μήπως φταίει η έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου να επιμένει σε παρελθούσες καταστάσεις;

Όπως και να έχει το παρελθόν είναι παρελθόν. Δεν αλλάζει, δεν διαγράφεται, δεν μεταποιείται. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε με το παρελθόν είναι να το αγαπάμε και να το κρατάμε στην μνήμη μας σαν μάθημα ζωής. Κι αν αυτό επιμένει να κάνει την εμφάνιση του, τότε μπορούμε απλώς να το απολαύσουμε για όσο κρατήσει.

Εκείνο το μαγικό δευτερόλεπτο κλείσε τα μάτια, αφέσου, άδειασε το μυαλό σου και σκέψου πως όλα είναι ίδια, πως τίποτα δεν έχει αλλάξει, πως ακόμα είσαι σε εκείνη την πρώτη στιγμή αυτής της ανάμνησης, πως τίποτα από αυτά δεν έχει ξαναγίνει. Και όταν ανοίξεις τα μάτια μην απογοητευτείς που σχεδόν όλα είναι αλλαγμένα. Για καλό είναι. Για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε μπροστά. Μπορεί να μην μας αρέσει αλλά είναι αναγκαίο. Χαμογέλα και κάποια στιγμή όλα θα περάσουν.  Κάποιος, κάποτε μου είχε πει να μην κολλάω, να τραβάω ίσια μπροστά και όπου με βγάλει. Και ίσως τελικά ήρθε η ώρα να το κάνω!

LoveLetters