Κάποια παιδιά, αντί για άστρα, μετράνε χαμένα κομμάτια της ψυχής τους.

Γράφει η Περσεφόνη Χρυσαφίδου

Διανύουμε μια δύσκολη περίοδο, ίσως τη δυσκολότερη που έζησε ποτέ η δική μου γενιά. Νέοι γονείς οι περισσότεροι στην ηλικία μου, προσπαθούμε να κρατήσουμε τις ισορροπίες στα σπίτια μας, να είμαστε ειλικρινείς με τα παιδιά μας, αλλά ταυτόχρονα να προστατέψουμε την ψυχή τους από τον φόβο και την ανασφάλεια που γεννά αυτή η πρωτόγνωρη συνθήκη.

Μέσα σε όλα αυτά, όμως, κάπου μέσα μου υπάρχει η πεποίθηση και η γνώση πως τα παιδιά μας είναι τυχερά, γιατί τη στιγμή που θα ανταμώσουν τους φίλους τους και θα επιστρέψουν στα σχολεία τους, όλες οι περασμένες δυσκολίες θα ξεχαστούν και ο χρόνος θα κάνει όπως πάντα τη δουλειά του, βάζοντας στην άκρη όλη την πίεση του εγκλεισμού. Ο νους μου τρέχει στα παιδιά που τους έκλεψαν την παιδική τους ηλικία.

Με ντροπή και απέχθεια προς το είδος μας διαπιστώνω πόσα πολλά παιδιά στερούνται τα βασικά τους δικαιώματα, υλικά και πνευματικά. Δε συμβαίνουν σε χώρες υπανάπτυκτες, ούτε σε άλλους γαλαξίες. Υπάρχουν γύρω μας, άλλες φορές γυρίζουμε αλλού το βλέμμα, γιατί δεν αντέχουμε ούτε το θέαμα, ούτε τη δική μας αναλγησία σε αποτρόπαιες συμπεριφορές.

Υπάρχουν παιδιά εκεί έξω, που κάποιος θεώρησε κτήμα του και τα κακομεταχειρίζεται, τα βγάζει παράνομα στην εργασία και τα αφήνει να ζητιανεύουν για δύο φέτες ψωμί. Υπάρχουν κάποια παιδιά, που κάποιος μετάνιωσε τις αποφάσεις του και τα άφησε στην τύχη τους, να τριγυρίζουν εδώ κι εκεί σαν φαντάσματα, αναζητώντας την μητρική αγάπη και την οικογενειακή ασφάλεια σε λάθος ανθρώπους και δρόμους επικίνδυνους.

Υπάρχουν παιδιά που ο λόγος τους τιμωρείται με ξυλοδαρμό και τρέμουν να κοιτάξουν στα μάτια οποιονδήποτε ενήλικα, μήπως και κάνουν κάτι λάθος ή μήπως και τα χαρακτηρίσουν αγενή.

Κάποια παιδιά δε θα αγαπήσουν ποτέ την παιδική τους ηλικία, γιατί δε γνώρισαν σ´αυτήν όλα όσα δικαιωματικά τους ανήκουν. Είναι τα παιδιά που κάνουν βήματα προς τα πίσω από φόβο, κάθε φορά που ένας ενήλικας τα πλησιάζει, γιατί τους έχουν συνδυάσει με απειλή.

Είναι εκείνα τα παιδιά που κλείνουν σφιχτά τα μάτια τους για να μη δουν τον μπαμπά να γίνεται το τέρας που επιτίθεται στη μαμά και φωνάζουν βίαια και επιθετικά στους συμμαθητές τους, ξεσπώντας την οργή για όλο το άδικο που τους φορτώθηκε. Υπάρχουν παιδιά που αναρωτιούνται καθημερινά γιατί τους έφεραν στον κόσμο αυτό, όταν διαρκώς βλέπουν ένα χέρι να έρχεται κατά πάνω τους, μετά από κάθε ατυχή στιγμή ή δικό τους ξέσπασμα.

Είναι τα παιδιά που γίνονται οι γονείς και οι θεραπευτές των γονιών τους, που μεγαλώνουν πριν της ώρας τους και θεωρούν υποχρέωσή τους να κάνουν υπερήφανους τους γονείς τους. Είναι τα παιδιά που τα παιδικά τους μάτια έχουν το βλέμμα ενός ενήλικα, αφού κλήθηκαν να γνωρίσουν την πιο σκληρή πλευρά της ανθρώπινης ύπαρξης, το να μην είσαι αποδεκτός από το ίδιο σου το αίμα.

Κι από την άλλη, είναι παιδιά με κολαριστούς γιακάδες και πεντακάθαρα ρούχα, που η ψυχή τους κουβαλάει τις ανασφάλειες του κόσμου όλου. Είναι εκείνα τα παιδιά που δεν τους επιτρέπεται να τρέχουν, να λερώνονται, να λένε τη γνώμη τους αν δεν είναι κοινωνικά αποδεκτή.

Υπάρχουν ακόμη παιδιά στα οποία δεν επιτρέπεται ο αυθορμητισμός και η έκπληξη και τα οποία πρέπει συνεχώς να ζυγίζουν τις πράξεις τους, μη τυχόν και προσβάλλουν την οικογενειακή υπόληψη. Είναι εκείνα τα παιδιά, τα οποία κανείς δε ρωτάει τι θέλουν και στα οποία επιβάλλεται το βάρος των υπέρμετρα φιλόδοξων γονιών.

Υπάρχουν παιδιά που αποχαιρέτησαν την παιδική τους ηλικία πριν καλά καλά τη γνωρίσουν, γιατί κάποιοι γονείς δεν ήταν ικανοί να πολεμήσουν και να νικήσουν τους δικούς τους δαίμονες. Αυτά τα παιδιά δε θα μετρήσουν ποτέ τα άστρα, δε θα είναι ποτέ ελεύθερα μέσα τους, μονάχα θα αριθμούν πληγές στην ψυχή τους και θα αναζητούν κομμάτια του εαυτού τους εδώ κι εκεί.

Μπορεί να θεωρείς πως είσαι ο καλύτερος γονιός εφόσον φροντίζεις το παιδί σου. Μπορεί να πιστεύεις ότι δεν είναι δα και τόσο τρομερό ένα χτύπημα μετά από μια πιεστική μέρα. Μπορεί να το πνίγεις στις φωνές, αλλά να το στέλνεις στα καλύτερα σχολεία και στα ακριβότερα αθλήματα. Μπορεί να πιστεύεις ότι θυσιάστηκες για χάρη του, να τρέχεις σε δύο δουλειές και να απαξιώνεις κάθε του κουβέντα ή προσπάθεια.

Μπορεί να έχεις τόσες και τόσες διαφορετικές απόψεις για το μεγάλωμα και την ανατροφή που ταιριάζει στο παιδί σου και ταυτόχρονα μπορεί να πιστεύεις πως είναι σωστό να δυσκολευτεί στη ζωή του από νωρίς, ώστε να συνηθίσει σε εκείνα που το περιμένουν.

Μπορεί τόσα κι άλλα τόσα. Δεν μπορεί, όμως, και δεν αξίζει σε κανένα παιδί να στερείται το ψωμί του, το καθαρό νερό, την αγάπη, πολλή πολλή αγάπη, την ασφάλεια, τον αυθορμητισμό, την παιδικότητά του και τη χαρά του, επειδή έτυχε ο γονιός του να είσαι εσύ.

Όσα πολλά κι αν νομίζεις πως είσαι ή εκπροσωπείς για το παιδί σου, μάθε πως αν δε γιορτάζεις καθημερινά το γεγονός ότι αυτό είναι το παιδί σου και του αξίζει ο κόσμος όλος, το έχεις σημαδέψει για πάντα.

Κάποια παιδιά, αντί για άστρα στον ουρανό, μετράνε χαμένα κομμάτια της ψυχής τους και παρακαλάνε με κάθε τρόπο να τους συγχωρήσει η μαμά και ο μπαμπάς που δεν είναι αυτό που ονειρεύτηκαν. Αν αντέχεις σε μία τέτοια σκέψη, δεν είσαι άξιος να λέγεσαι γονιός.