Καλές οι φωτιές από το παρελθόν, αλλά αφήνουν στάχτες.

Γράφει η Σοφία Σοφιανίδου

Στάχτες. Ό,τι αφήνει αυτό που καίγεται.

Παρελθόν. Όταν αφήνουμε αυτό που καίει.

Τις περισσότερες φορές, δεν έχει και πολλά νέα συμπεράσματα να μας δώσει η παρελθοντική ζήση μας όσο κι αν την αναμοχλεύουμε. Σχέσεις που έκλεισαν τον κύκλο τους ή ακόμη κι αυτές που δεν πρόλαβαν να κάνουν μια περιστροφή γύρω από τον εαυτό τους, πέρασαν, άφησαν τα μαθήματά τους και με τον χρόνο πέρασαν στη λήθη, όπως λέει το και το γνωστό άσμα.

Μπορεί για κάποιες από αυτές, να πήρε λίγο περισσότερο χρόνο σε μερικούς αλλά μετά από ένα εύλογο χρονικό διάστημα όλοι διαπιστώσαμε πως ό,τι έγινε ήταν για καλό και ακόμη κι αν δεν το βλέπαμε εκείνη τη δεδομένη στιγμή. Και κάπως έτσι μπορούμε πια να μιλάμε γι’ αυτές χωρίς να προκαλείται κάποιο συγκεκριμένο συναίσθημα εκτός από αυτό της αφήγησης μια ιστορίας.

Και αν θέλουμε να δώσουμε μια χρησιμότητα σε ό,τι περάσαμε δε θα τη βρούμε. Δεν υπάρχει κάποιο θείο μάθημα που θέλει το σύμπαν να πάρουμε με μέσο τη λύπη και την απογοήτευση. Δεν υπάρχει κάποιο σχέδιο από το υπερπέραν για κανέναν από εμάς με σκοπό τη συναισθηματική μας ωρίμανση, ας έρθουμε στα συγκαλά μας.

Όλα έχουν να κάνουν με το πώς αντιλαμβανόμαστε τους ανθρώπους, πώς αντιδράμε ή δεν αντιδράμε σε λόγια, πράξεις, έννοιες και υπόνοιες. Επιλογές που καλούμαστε να πάρουμε και πότε τις παίρνουμε. Ποιους διαλέγουμε και ποιοι μας διαλέγουν; Γιατί; Μπορούσαμε να κάνουμε κάτι που δεν κάναμε και γιατί δεν το είδαμε νωρίτερα;

Είναι πανεύκολο να καταλάβει κάποιος ότι εμείς φτιάχνουμε τη ζωή μας. Και σε συνδυασμό με κάποιους άλλους που φτιάχνουν ταυτόχρονα τη δική τους ζωή, ξετυλίγονται και τυλίγονται κουβάρια που άλλοτε τα χρώματα μπερδεύονται τόσο που δεν έχει πια σημασία τι απόχρωση έχουν και κάποιες φορές είναι τόσο αρμονικό το μπλέξιμο που λες και ήταν φυσιολογικό από πάντα να τυλιχτούν μαζί.

Κανέναν δε βοηθάει η μοιρολατρία και ποτέ δε φάνηκε χρήσιμη. Ναι, τα συναισθήματα είναι πολύ εύκολο να πονέσουν, να μας κάνουμε να νιώσουμε απογοήτευση και θυμό αλλά από την άλλη ας μην επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να κολλήσουν εκεί. Ας δοκιμάσουμε να βγούμε από το πρόβλημα γιατί ούτε οι πρώτοι είμαστε και με βεβαιότητα ούτε οι τελευταίο. Σε όλους συμβαίνουν δυσάρεστα πράγματα και ποτέ η ζωή δεν έδωσε μπέσα αν δεν πήρε.

Είναι πολύ ωραίο συναίσθημα ο έρωτας. Είναι πολύ γεμάτη η καρδιά με αυτόν. Στον αντίποδα, δεν έχουν όλοι οι έρωτες χολιγουντιανή κατάληξη. Δε χάθηκε κι ο κόσμος. Μπορεί να μάς πάρει λίγο καιρό να μπούμε σε νέες ρουτίνες αλλά ας περιορίσουμε το μελό. Δεν υπάρχει λόγος να μένουμε μαρμαρωμένοι σε κινούμενη άμμο. Η αντίδραση έχει απαραίτητη προϋπόθεση τη δράση κι όσο κι αν μας φαίνεται ακατόρθωτο θα διαπιστώσουμε ότι τα συναισθήματα ξεθωριάζουν. Κυριολεκτικά και χωρίς πολύ δράμα.

Και μόλις βγούμε από αυτό το σύννεφο θλίψης και μιζέριας θα διαπιστώσουμε πως δε σταμάτησε η γη να γυρίζει. Για μια ακόμη φορά η ζωή ατενίζει ενδιαφέρουσα προκλητική με προοπτικές που πριν λίγο καιρό ούτε ξέραμε ότι είχαμε. Γιατί αφήσαμε το παρελθόν στη θέση του κι επειδή θα προσπαθήσουμε να κάνουμε καλύτερες επιλογές για εμάς. Και αν ο καθένας μας το κατάφερνε αυτό για τον εαυτό του τότε οι άνθρωποι που θα κατέληγαν μαζί θα δημιουργούσαν όλο και λιγότερες δυστυχισμένες στιγμές.

Το μυστικό είναι να κοιτάμε μπροστά. Καλές οι φωτιές αλλά αφήνουν στάχτες.