Κι αν δεν καείς στην φωτιά της αγάπης, τι νόημα έχει να ζεις;

Γράφει η Ελένη Αράπη.

Η απουσία είναι για την αγάπη ό,τι είναι ο άνεμος για τη φωτιά: σβήνει τη μικρή φλόγα, αλλά δυναμώνει τη μεγάλη. Umberto Eco.
Η αληθινή αγάπη, ο μέγιστος έρωτας δεν είναι κεράκι που σιγοκαίει, μα πυρκαγιά που συθέμελα σε κυριεύει, σε πυρπολεί, σε πεθαίνει.
Κι εσύ αναζητάς ξανά και ξανά τον ίδιο θάνατο.
Θανατική καταδίκη ο έρωτας μα η μοναδική που ο κατάδικος οικειοθελώς προσφέρεται να πεθάνει.
Κι αν του την στερήσεις, απο τα δεσμά της τον λευτερώσεις, νεκρό θα τον καταστήσεις.
Γιατί τα μεγάλα πάθη τρέφονται από την σάρκα και την ψυχή μας, ζητούν το μερτικό τους και μας ξεπληρώνουν με τον μέγιστο πόνο.
Μα όποιος δεν τόλμησε να γονατίσει, να ερωτευθεί, με τον θάνατο να αναμετρηθεί, δεν λογίζεται ζωντανός.
Και ας μην ξεχνάμε όλα τα Αγαπώ δεν έχουν την ίδια βαρύτητα, την ίδια ανάσα, ακόμα και όταν προφέρονται από το ίδιο πρόσωπο.
Το “Σαγαπώ” -ενωμένο πάντα- οταν απευθύνεται στον έναν και μοναδικό σου θεό, όταν Αγαπώ εσένα και μόνο εσένα, απόλυτα, ασυμβίβαστα, αναρχικά, αυτό το “Σαγαπώ” κανένας χωρισμός, καμία απουσία δεν μπορεί να σβήσει.
Μόνο να το πυροδοτήσει, να σπάσει ακόμα και το φράγμα του χρόνου, καθιστώντας το μαζί, για πάντα μαζί. Και πώς θα το νιώσεις, πώς θα το καταλάβεις;
Όταν λες “σαγαπώ” και δακρύζουν τα μάτια σου, ναι! Αγαπάς…

LoveLetters