Κι αν κάποτε γυρίσεις, πες μου μονάχα πως σου έλειψα..

Γράφει η Αλεξάνδρα Φαρμάκη

Μην μου πεις πολλά λόγια, μου τα έχουν πει. Ούτε να μου εξηγήσεις πώς πέρασες τον καιρό σου μακριά μου. Δεν μ’ενδιαφέρει. 
Ούτε κι εσένα σε ενδιαφέρει πού και πώς σκορπιζόμουν μακριά σου. 
Μην μου πεις αν ήρθες για πολύ ή για λίγο. Αν θα μείνεις για πάντα ή απλά περαστικός σε έβγαλαν οι μνήμες σου στην πόρτα μου απόψε. 

Πες μου μονάχα πως σου έλειψα. 
Πως εκεί που περιπλανιόσουν, άκουγες το όνομά μου και γυρνούσες να με βρεις. 
Πως αναζητούσες την μυρωδιά μου στα σεντόνια που σε φιλοξένησαν τόσο καιρό. 

Μην μου υποσχεθείς τίποτα. Δεν θέλω πια. 
Αν θες κάτσε πλάι μου κι έλα να μοιραστούμε τη σιωπή και την ήττα μας. 
Αυτή την ήττα που γευόμαστε κάθε φορά που γυρνάμε ο ένας στον άλλο. 
Αυτή την ήττα που γράφει πάνω στα κορμιά που χαράζονται από την έλλειψη, από τις μνήμες, από την απόγνωση. 

Μονάχα πως σου έλλειψα, μου αρκεί να μου πεις, κι ένα φιλί που μου χρωστάς..