Γράφει η Φλώρα Πέππα
Αλήθεια, εσύ τι λες;
Υπάρχουν μηνύματα που ποτέ δεν διαβάστηκαν;
Υπάρχουν άνθρωποι που είδαν το μήνυμά σου και δεν το άνοιξαν;
Υπάρχουν άνθρωποι που «πέταξαν» κατ’ αυτό τον τρόπο τις σκέψεις σου στα σκουπίδια;
Εγώ θα σου πω ένα τεράστιο όχι. Δεν υπάρχουν μηνύματα που δεν διαβάστηκαν, μόνο παραλήπτες που κρύβονται. Παραλήπτες που δεν θέλουν να δείξουν ότι είναι εκεί, γιατί το αδιάφορο και το δήθεν χαλαρό πουλάει πολύ στις μέρες μας.
Θεωρείται μαγκιά και ψευδοανωτερότητα από μια κλάση ανθρώπων, να κάνουν ότι δεν διαβάζουν τα μηνύματα, να μην απαντούν, να προσποιούνται διαρκώς ότι δεν άκουσαν, δεν είδαν, δεν γνωρίζουν.
Γνωρίζουν όμως και μάλιστα πολύ καλά, τόσο τι λέει το μήνυμα όσο και η καρδιά σου. Ξέρουν το μεγαλείο σου, μα δεν μπορούν ή δε θέλουν -πες το όπως θες- να το διαχειριστούν.
Όλοι μας ξέρουμε.
Όλοι μας όταν βρεθούμε σε ένα άδειο δωμάτιο παρέα με τον εαυτό μας, καταλαβαίνουμε τι γίνεται. Συνειδητοποιούμε την αλήθεια γύρω μας και κυρίως μέσα μας.
Αυτό που μας διαφοροποιεί από τους άλλους είναι τι κάνουμε με αυτήν.
Άλλοι επιλέγουν να μη «διαβάζουν» τα μηνύματα και να κουβαλάνε πάντα το φορτίο τους. Διαλέγουν να χτίζουν τείχη και βιτρίνες και να κρύβονται πίσω από αυτά, γεμίζοντας απωθημένα και ανασφάλειες.
Άλλοι επιλέγουν να εκφράζονται κάνοντας τις σκέψεις τους λόγια, να έχουν το σθένος να γράψουν και το θάρρος να στείλουν το μήνυμα και τελικά τα κότσια να συνεχίσουν, ακόμα κι αν δεν έχουν λάβει καμία απάντηση. Χωρίς απωθημένα, περήφανοι για τον εαυτό τους και έτοιμοι να πάνε παρακάτω.
Γιατί τελικά δεν έχει σημασία αν τα μηνύματα διαβάστηκαν, αλλά ότι εσύ τόλμησες να τα στείλεις.
