Κι αφού έγινες μοίρα μου, γίνε και ζωή μου

Γράφει η Μπάρμπυ Κορμαρή.

Είναι παράξενο, σε ξέρω τόσο λίγο, όμως κυριαρχείς στη σκέψη μου από την πρώτη στιγμή. Είναι αυτό το κλικ που έγινε όταν σε πρωτογνώρισα και κουμπώσαμε εμείς οι δυο. Είναι η χημεία που υπάρχει ανάμεσά μας. Είναι destiny, βρε παιδάκι μου, πώς να το πω;

Είναι αυτή η επιθυμία που έχω διαρκώς να βρίσκομαι κοντά σου, κι αυτό το καρδιοχτύπι κάθε φορά που με αναζητάς. Είναι αυτή η ταραχή κάθε φορά που το βλέμμα μου συναντάει το δικό σου και μιλάνε τα μάτια μας. Κι αυτή η λαχτάρα να μοιραστούμε όλα αυτά τα μικρά κι ασήμαντα καθημερινά, που όμως μας φέρνουν όλο και πιο κοντά.

Και κάπως έτσι μπήκες στη ζωή μου κι έγινες κομμάτι της. Κι ένα σωρό πρωτόγνωρα συναισθήματα με πλημμύρισαν. Σε σκέφτομαι συνέχεια. Κι όταν δεν είσαι δίπλα μου μου λείπεις και σε ψάχνω. Και θέλω να είμαστε μαζί. Να είμαι ένα κομμάτι της ζωής σου και να ‘σαι εσύ ο λόγος που χαμογελάω.

Θέλω να ζω τον έρωτα μαζί σου. Να χάνομαι στη δίνη του, να με ζαλίζει, να με τρελαίνει. Να με κρατάς στην αγκαλιά σου και να ακούω την καρδιά σου να χτυπάει στον ίδιο παλμό με τη δικιά μου. Να με φιλάς και να ρουφάω την ανάσα σου. Να σε νιώθω μέσα μου και να είσαι κομμάτι μου, κι εγώ να αφήνομαι στα χέρια σου και να ταξιδεύω στο κορμί σου.

Θέλω να ζω έντονα την κάθε στιγμή μαζί σου. Χωρίς σχεδόν, χωρίς περίπου. Τα θέλω όλα στο πολύ, στο κόκκινο. Θέλω ένταση, ενθουσιασμό, πάθος. Μα θέλω και ασφάλεια, και ηρεμία. Να ξέρω ότι είσαι εδώ, ακόμα κι όταν λείπεις. Να μη φοβάμαι. Να ξέρω ότι μπορώ να αφεθώ ακόμα και τις στιγμές της αδυναμίας μου. Και να σε νιώθω δίπλα μου έτσι όπως πρέπει να είναι ο άντρας για το κορίτσι του. Γιατί, ναι, όσο κι αν είμαι δυνατή, θέλω πάντα να είμαι το κοριτσάκι σου….

Θέλω να ξέρω την αλήθεια σου. Να με αφήνεις να διαβάζω την ψυχή σου. Να μην κρυβόμαστε πίσω από μισόλογα, να μη φοβόμαστε τις λέξεις, να μην παγιδευόμαστε στις σιωπές. Κι ας διαφωνήσουμε, δεν πειράζει. Αρκεί να με κοιτάς στα μάτια και να το λύσουμε εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Να μη μείνει τίποτα ανείπωτο ανάμεσά μας. Έτσι ώστε να μπορούμε να προχωράμε χέρι χέρι. Να μοιραζόμαστε λόγια που γίνονται πράξεις και σιωπές που κρύβουν συντροφικότητα.

Θα σέβομαι τα θέλω σου, αρκεί να μην αναγκαστώ να απαρνηθώ τα δικά μου. Να τα μονιάσουμε και να τα κυνηγήσουμε παρέα. Δε θα θελήσω να σε πιέσω, δε θα θελήσω να σ’ αλλάξω. Θα σ’ αγαπώ γι’ αυτό που είσαι, έτσι όπως είσαι, χωρίς να σου ζητάω ανταλλάγματα. Μα μην προσπαθήσεις ούτε εσύ να με αλλάξεις.

Θέλω μαζί σου να είμαι ο εαυτός μου. Να είμαι αυθόρμητη, να είμαι αληθινή. Να μη μετράω τις λέξεις, να μη φοβάμαι τις σιωπές. Να μπορώ να αφήνομαι στα πάθη μου, να μαθαίνω από τα λάθη μου, να δείχνω τις αδυναμίες μου, να ζω τα συναισθήματά μου. Και να είσαι κι εσύ αληθινός μαζί μου. Να με αφήνεις σιγά σιγά να σε μαθαίνω, να ανακαλύπτω τα θέλω σου, τις επιθυμίες σου, τις αδυναμίες σου.

Δε θέλω μεγάλα λόγια, ούτε υποσχέσεις που δεν ξέρεις αν μπορείς να εκπληρώσεις. Θέλω πράξεις μικρές, καθημερινές, ουσιαστικές, να νιώθω ότι είμαι κομμάτι της ζωής σου, να νιώθω ότι είμαι η επιλογή σου, το θέλω σου. Nα με κοιτάς κατάματα και στο βλέμμα σου να βλέπω τη λαχτάρα σου για μένα. Να σε κοιτώ κι εγώ στα μάτια και να σ’ αφήνω να διακρίνεις την αδυναμία μου για σένα. Δε ζητάω το «για πάντα», ζητάω μόνο το «μαζί» κάθε στιγμή, γιατί μόνο έτσι θα κάνουμε αυτή τη σχέση να κρατήσει για πάντα.

Μα πάνω απ’ όλα θέλω να μπορώ να σε αντικρύζω και να χαμογελάω. Και να μου χαμογελάς κι εσύ. Αυθόρμητα. Αληθινά. Και να ‘ναι τούτο το χαμόγελο η πιο γλυκιά καλημέρα  μας. Και να με φιλάς. Αυθόρμητα. Αληθινά. Και να ‘ναι τούτο το φιλί η πιο τρυφερή καληνύχτα μας. Κι ό, τι κι αν γίνεται εμείς να το αντιμετωπίζουμε αγκαλιά και να το λύνουμε ήρεμα κι αγαπησιάρικα.

Λοιπόν, τι λες; Πάμε να φτιάξουμε έναν κόσμο ολοδικό μας; Έναν κόσμο όμορφο για μας τους δυο. Με μια αγάπη αληθινή, έτσι όπως την ονειρευόμαστε. Μ’ ένα «μαζί» που θα μας κάνει ευτυχισμένους. Με μια αγκαλιά που θα μας ηρεμεί. Μ’ ένα φιλί που δε θα ‘χει τελειωμό…

Λοιπόν τι λες; Προχωράμε μαζί;

LoveLetters