Κι όσο προσπαθούσα να δω το φως σου, έχασα το δικό μου

Γράφει ο Άγγελος Μοναχικός.

Σαν δυο φεγγάρια που δεν αντάμωσαν το φως τους.
Σαν δύο αστέρια που έσβησαν πριν καν λάμψουν!
Μέσα σε όλα εκείνα που ερήμωσαν, κι εσύ.
Δεν κατάφερα ν’ αγγίξω το φως των ματιών σου, ούτε να γευτώ την δροσοσταλίδα των χειλιών σου.

Όσο δίπλα μου κι αν σε γύρευα πάντα μέσα μου αναπνέες.
Τοσο ανορθόδοξα ρίζωσες μέσα μου, κι εγώ χαμένος,απεγνωσμένα σε ζητούσα.
Κάθε βράδυ πνιγμένοι οινοπνευματώδη εφιάλτες,μα εσύ ατάραχη χαζεύες τα λάθη μου.
Σε κάθε μου βουτιά ακόμα ένα λάθος, βούλιαζα μονάχος στον λαβύρινθο των πόθων σου.

Σαν το θήραμα στον ιστό της αράχνης, που πιάστηκε ηθελημένα και περιμένει να υφανθεί το πέπλο του έρωτα,όπου θα του αφαιρεθεί κάθε όνειρο και κάθε ελπίδα.
Θα πληρώσει την ηδονή του με την παύση των παλμών του.
Πίστευα ότι όλο αυτό άξιζε.

Μα τίποτα δεν αξίζει παραπάνω,απο εκείνο που του ορίζουμε εμείς!
Κι έτσι δεν κατάφερα να ανταμώσω το φως σου.
Και σε όλη εκείνη την προσπάθεια, έχασα και το δικό μου.
Σαν δυό φεγγάρια που τους ακρωτηρίασαν κάθε όνειρο.
Κι εκείνα,θα περιμένουν να ξανασμίξουν με το φως της νέας σελήνης.
Κι ας μην έρθει,ποτέ!

LoveLetters