Γράφει η Αλεξάνδρα Φαρμάκη
Τολμάς να με αγαπήσεις; Λέγε, μπορείς;
Δεν βλέπεις πως με κατάντησαν όσοι πέρασαν από πλάι μου και από το κρεββάτι μου; Πόσα σημάδια άφησαν στο κορμί μου; Ήθελα τον καθένα τους να τον χωρέσω μέσα μου, να μου τον ταιριάξω με το ζόρι για να μου «κάνει», να είναι το άλλο μου μισό. Κι αν ακόμα έμοιαζε παράταιρος με εμένα δεν με πείραζε, με τον καιρό θα τον άλλαζα, θα τον προσάρμοζα στα δικά μου «θέλω» και στα δικά μου δεδομένα. Κι όταν κάποια στιγμή διαπίστωνα ότι δεν γινόταν να τον αλλάξω και πάλι τότε προσπαθούσα να αλλάξω εγώ, να έρθω πιο κοντά στα όσα εκείνος επιθυμούσε, στα όσα πρόσταζε και ποθούσε, προκειμένου να μην τον χάσω από την ζωή μου.
Θυσίαζα εμένα για να μην χάσω τον «άλλον». Κι, όμως, στο τέλος, πάντα ο «άλλος» έφευγε κι εγώ έμενα μόνη. Μόνη! Ξανά και ξανά! Να βιώνω χωρισμούς και μικρούς θανάτους κατ’ επανάληψη. Και να παίζω τα σεναριάκια της σχέσης μου συνεχώς στο κεφάλι μου και να ψάχνω να βρω τι έφταιξε, γιατί με εγκατέλειψε κι αυτός ο «άλλος» με την σειρά του, γιατί δεν έβλεπε πόσα πολλά του έδωσα, πόσα άλλαξα σε εμένα για να του αρέσω, πόσα βράδια μου του χάρισα, πόσα όνειρά μου θυσίασα για να ικανοποιήσω τα δικά του, πόσες αλλαγές έκανα στην καθημερινότητά μου για να συμβαδίσω με την δική του… Πόσες αλλαγές στα όνειρά μου…
Αν ερχόσουν πριν λίγο καιρό στην ζωή μου τα ίδια θα έκανα και με εσένα. Θα γινόμουν ότι ακριβώς είχες επιθυμήσεις. Θα ήμουν ο χαμαιλέοντας της αγάπης σου, θα προσαρμοζόμουν σε οτιδήποτε μου ζητούσες. Ξέρεις… Θα ήμουν το απόλυτο φερέφωνο της αγάπης σου.
Όμως, λυπάμαι, δεν είμαι πλέον εγώ αυτή. Ίσως δεν είμαι καν αυτή που ζητάς. Πια, δεν με χαρακτηρίζει ο «άλλος» για να ορίζω εμένα και τη ζωή μου. Πλέον έμαθα να μπορώ και μονάχη μου. Βλέπεις, όλος αυτός ο πόνος της απόρριψης και της εγκατάλειψης που βίωσα, όλη αυτή η προδοσία και τα λάθη με έκαναν να αγαπάω εμένα και τα σημάδια μου, εμένα και το εαυτό μου μονάχα.
Μην ανησυχείς. Δεν ξέχασα να αγαπάω τον «άλλον», ούτε έπαψα να το κάνω. Απλά πια δεν το κάνω τόσο συχνά και εύκολα. Ούτε είναι τόσο απλό.
Πλέον θέλει κόπο για να αγαπήσω και προσπάθεια από τον «άλλον». Θέλει κότσια και σθένος. Πρέπει αυτός να αντέξει εμένα και να μην τσαλακώνουμε τους εαυτούς μας για να χωράμε με το ζόρι στα καλούπια ο ένας του άλλου.
Κι όταν τον αγαπήσω εν τέλει πια αυτόν τον «άλλον» δεν θα είναι απλώς «για πάντα», θα είναι απόλυτα και χωρίς όρια. Γιατί θα είναι αγάπη που θα πηγάζει από την αλήθεια μου και όχι από το ψέμα που γινόμουν κάθε φορά. Θα είναι αγάπη μάνας για το μωρό της, αγάπη ερωμένης για τον έρωτα και αγάπη παιδιού για τη ζωή. Θα είναι λαγνεία και πόθος άσβεστος, να κάψει κάθε σημάδι που έχω.
Τώρα έμαθες ποια είμαι. Λέγε, λοιπόν, τολμάς να με αγαπήσεις;