Γράφουν η Αγγελική Καμπέρου και ο Κένταυρος Α.
Τριάντα τρείς.
Τριάντα τρείς ώρες απο όταν σκέφτηκα να στείλω ένα γειά, να σου μιλήσω, να δω τι κάνεις, πως ήταν η μέρα σου.
Τριάντα τρείς φορές έσβησα το μήνυμα, άφησα τα εισερχόμενα σου κενά. Τριάντα τέσσερις μετάνιωσα.
Σε βλέπω πότε πότε στον δρόμο, μου χαμογελάς, μιλάμε σαν κολλητοί κι ας έχουμε βρεθεί χρόνο αρκετό μονάχα για ένα “καλημέρα”. Κάθε αντίο αφήνει μια πικρή γεύση στο στόμα, θέλω πάντα λίγο ακόμα χρόνο μαζί σου, να παίζω με τα χέρια σου, να περνώ τα δάχτυλα στα μαλλιά σου. Είδα μια φορά πως κοίταξες πίσω, κρυφά νόμιζες, μα είδα το βλέμμα σου, εσύ έψαχνες το αν έφυγα, εγώ το γιατί• γιατί συνέχισα να περπατώ και δεν μπόρεσα να ξεστομίσω την ριμάδα την πρόταση, έναν καφέ, χρόνο μαζί σου, κάψιμο στα σωθικά μου η μετάνοια.
Εγκληματίες πρώτης τάξεως ψυχή μου, σκοτώνουμε την ελπίδα, κινούμαστε παράλληλα και κανείς δεν απλώνει το χέρι, λες και θα σπάσει η λεπτή ισορροπία της ύπαρξης μας, λες και όλα εξαρτώνται απο ένα βλέμμα• μα όλα εξαρτώνται απ’ τα μάτια σου.
Από εκείνα τα μάτια που σε καθηλώνουν με το βλέμμα τους. Ποτέ δεν σου άρεσαν, πάντα μου έλεγες πως είναι ανούσια, κοινά, συνηθισμένα· μα τίποτα το συνηθισμένο δεν έχουν τα μάτια σου.
Βγάζουν φωτιές όταν ποθείς, λαμποκοπούν όταν ενθουσιάζεσαι, μαγεύουν σε κάθε τους βλεφάρισμα.
Τριάντα επτα οι ώρες πια και το κινητό βρίσκεται στο χέρι μου να αμφιταλαντεύεται. Να στείλω να μην στείλω.
Το αφήνω πάλι δίπλα μου.
Εγκληματίες πρώτης τάξεως και οι δυο μας, λιποτάκτες σε έναν πόλεμο που θα έπρεπε να τον κερδίσουμε και όχι να τον παρατήσουμε.
Έφυγες. Και έφυγα. Και ίσως τότε να έμοιαζε σωστό, μα όσο τα χρόνια, οι μήνες, οι βδομάδες· διάολε, ποιες βδομάδες; Όσο οι ώρες περνάνε βασανιστικά πάνω από το σώμα μου, τόσο πιο πολύ καταλαβαίνω πόσο λάθος κάναμε.
Σε σκέφτομαι κι ανατριχιάζω· μα δεν τολμάω. Ίσως καταφέρεις εσύ κάποια στιγμή να το τολμήσεις, εγώ είμαι πια ένας ρίψασπις. Εγκληματήσαμε.
