Γράφει η Σοφία Σοφιανίδου
Χλιαρά και μέτρια μάθαμε να ζούμε οι περισσότεροι. Πιπιλάμε καραμέλες πως ο έρωτας δεν κρατάει πολύ και μετά μένει μόνο η αγάπη και κάτι τέτοιες κλισεδιές που τις πιστεύουμε για να επαναπαυτούμε για τις σχέσεις που δημιουργούμε.
Κι αυτό μάς επιτρέπει να έχουμε ήσυχη τη συνείδησή μας ότι πάμε με το ρεύμα και είμαστε κι εμείς ένας κανόνας και όλα καλά. Ούτε οι πρώτοι είμαστε ούτε οι τελευταίοι που μάς άφησε ο έρωτας και τώρα αγαπιόμαστε κι αυτή είναι η φυσιολογική πορεία μιας σχέσης.
Μπούρδες! Η εξαίρεση είναι που μετράει. Αλλιώς μην ασχοληθείς καν επειδή φοβάσαι τη μοναξιά.
Αν δεν είναι πολύ δεν είναι έρωτας. Αν δεν είναι για πάντα δεν είναι έρωτας. Επί ίσοις όροις. Τίμια και μπέσα. Κι εκατόν είκοσι έξι χρονών να είσαι, το φυσιολογικό είναι να τρέμετε σύγκορμοι κάθε φορά που ακουμπιέστε ακόμη κι αν είναι να δώσετε ο ένας στον άλλον τα χάπια της πίεσης. Να είναι έτοιμη η καρδιά να βγει απ’ το στέρνο όταν σε φιλάει. Να πονάς από ηδονή κάθε φορά που σε χαϊδεύει. Να κλείνεις τα μάτια και να αφήνεσαι. Για πάντα και από πάντα.
Τι να την κάνεις τη σκέτη αγάπη ρε με τον άνθρωπό σου; Αδέρφια είστε; Και τους φίλους μας τους αγαπάμε και πάντα θα χαιρόμαστε όταν τους συναντάμε από κοντά. Κι έχουμε ακόμη πολλά πράγματα να αγαπήσουμε αν θέλουμε να λεγόμαστε ζωντανοί. ‘Έμψυχα και άψυχα. Αλλά αυτό το ένα άτομο που θα διαλέξουμε για ερωτικό μας σύντροφο δεν του αξίζει η σκέτη αγάπη κι όσο κι αν ξινίζετε τα μούτρα σας τώρα, το γνωρίζετε πως έχω δίκιο.
Ποιο συναίσθημα συγκρίνεται με τον έρωτα; Και γιατί τον αφήνουμε να ξεθωριάσει; Μη μου αρχίσετε τα περί χημείας, φυσικής, αλγορίθμων και τριγωνομετρίας. Καμιά προσπάθεια δε θέλει αν κρατήσουμε στο ξεροκέφαλό μας τους λόγους για τους οποίους ερωτευθήκαμε κάποιον και συνεχίζει να είναι εντάξει απέναντί μας.
Και με όλα αυτά που έχουμε μάθει να ακούμε χωρίς να φέρνουμε αντίλογο θα γυρίσετε –πολύ σωστά- και θα μου πείτε «και τι θες να κάνουμε θεία;». Να είστε τίμιοι και να μην βαφτίζετε τον ενθουσιασμό έρωτα. Να μάθετε να ξεχωρίζετε τη σωματική καύλα από τον εγκεφαλικό πόθο. Τεράστια διαφορά. Το ένα έρχεται και παρέρχεται ενώ το άλλο και να θες έχει κατσικωθεί για τα καλά.
Μάθαμε να λέμε «έφυγε ο έρωτας και τώρα αγαπιόμαστε και είμαστε φίλοι». Ε ανοίξτε και ένα τάβλι και παίξτε στα πέντε ποιος θα είναι καλύτερος φίλος απ’ τον άλλον.
Όχι δεν υπάρχουν κανόνες. Ο μόνος κανόνας είναι η μπέσα και η αυτογνωσία. Κι αν καταφέρουμε αυτά, όλα τ’ άλλα έρχονται μόνα τους. Κι αν είμαστε τυχεροί θα έχουν κι ανταπόκριση. Κι αν δεν είμαστε θα ρίχνουμε πασιέντζες. Μόνοι με πρόσκαιρες συντροφιές που έρωτα δε θα μπορείς να τις πεις όσο κι αν προσπαθήσεις.
Other Articles
