Γράφει η Kathy Lau
Το σήμερα είναι απόρροια του “χτες”. Αυτό δημιούργησε εμένα, εσένα, εμάς. Το “χτες” μου είναι πιο ηχηρό από το “σήμερά” μου και πιο εκκωφαντικό από το “αύριό” μου. Κάθε χρόνος που με άγγιξε, που διαπέρασε το είναι μου, στην ουσία με ευλόγησε. Mε ευλόγησε με την εμπειρία του να αναγνωρίζω τις ανάγκες μου, τα προτερήματα και μειονεκτήματα μου. Με δίδαξε πως κάθε άνθρωπος που πέρασε από την ζωή μου, είτε αυτός έμεινε για πολύ, είτε ήταν ένας απλά βιαστικός περαστικός, μου άφησε μια μοναδική κληρονομιά στην ψυχή μου.
Το παραμικρό δάκρυ που χύθηκε, έστω και το πιο αμυδρό χαμόγελο, είχαν τον σκοπό τους. Συνετέλεσαν σε αυτό που είμαι σήμερα. Έμαθα από το παρελθόν μου, στο παρόν μου να εκτιμώ ανθρώπους, συναισθήματα, ανάγκες. Να σέβομαι το παρελθόν του οποιουδήποτε είναι γύρω μου κι ας ήταν πιο όμορφο και καλό από το δικό μου, είτε πιο σκοτεινό κι άσχημο! Συνήθως οι άνθρωποι με το παρελθόν τους κουβαλάνε έναν ολόκληρο κόσμο καλά φυλαγμένο. Κάποιοι δαίμονες μας είναι καλά κρυμμένοι και αλυσοδεμένοι βαθιά στην ψυχή, έχοντας πετάξει τα κλειδιά της ελευθερίας τους, μέσα στην άβυσσο εντός μας.
Το χτες μιας γυναίκας είναι πολλές φορές πιο δυσβάσταχτο και ψυχοφθόρο από αυτό ενός άντρα. Συνήθως πρωτίστως η εκμετάλλευση της είναι πρώτα ψυχική, πνευματική και μετέπειτα σωματική. Το χτες των περισσότερων γυναικών είναι φορτωμένο με θλίψεις, αποτυχημένες σχέσεις, προδοσία φίλων που τους στοίχισε σε μια κρίσιμη φάση της ζωής τους. Μητρότητα, εργασία, φίλοι και συγγενείς είναι οι κλάδοι που στιγματίζουν περισσότερο ψυχικά μια γυναίκα πάρα έναν άντρα. Ισχύει ότι είμαστε το “ασθενές” φύλο. Και οποιαδήποτε δυναμική απορρέει από την καθεμία από μας, είναι η άμυνα για να μην βιώσει ξανά εικόνες και γεγονότα του χτες.
Μάθημα ζωής το παρελθόν, που χωρίς αυτό κανένα μέλλον δεν μπορεί να υφίσταται. Το σακατεμένο μου χτες είναι η ίαση του παρόντος μου και η μετεξέλιξή του στο μέλλον μου. Κάθε αγάπη που δεν πήρες, την δίνεις στο διπλάσιο, επειδή την στερήθηκες κι έχεις ανάγκη να δώσεις πολλά στην ψυχή.
Το χτες είναι τόσο μακρινό, αλλά παράλληλα τόσο δίπλα σε απόσταση αναπνοής με κάθε γεγονός που αναβιώνεται, αλλά δεν ολοκληρώνεται εν τέλει. Διότι το παρελθόν σε έμαθε να κλείνεις πληγές που εμφανίζονται ακόμη και στο μέλλον. Σε κυνηγάει, αλλά ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία σου, εσύ θα επιλέξεις αν θα εξακολουθήσεις να αυτοτιμωρείσαι. Αν θα επιτρέπεις να σε τιμωρούν για το χτες σου. Αν θα αφήσεις την ψυχή σου έρμαιο του χτες στο παρόν…
Join the discussion