Γράφει η Καλυψώ
Μακάρι να μπορούσα να νιώσω θυμό. Να σε είχα απέναντί μου και να είχα νεύρα. Να φώναζα, να έβριζα, να σε κατηγορούσα.
Μακάρι να μπορούσα να νιώσω θλίψη. Για όλα αυτά που υποσχέθηκες, μα δεν πραγματοποίησες, γι’ αυτά που έκανες, γι’ αυτά που δεν έκανες. Για όλες τις φορές που μου φέρθηκες άσχημα.
Ξέρεις, τόσο ο θυμός όσο και η λύπη είναι συναισθήματα που βγαίνουν από την ψυχή.
Εγώ όμως δεν νιώθω τίποτα.
Πόσο τραγικό να μη νιώθεις τίποτα για κάποιον που ζήσατε τόσα πολλά μαζί!
Είναι σαν να με άδειασες μέσα σε μια στιγμή.
Σα να πάτησες ένα κουμπί και να νέκρωσαν τα πάντα μέσα μου.
Ξέρεις γιατί; Γιατί ο τρόπος που μας εγκατέλειψες ήταν το μεγαλύτερο ξενέρωμα.
Δεν φέρθηκες σαν άντρας, δε μίλησες ποτέ στα ίσα, δεν έκανες καμία κίνηση να με πλησιάσεις, μα ούτε και να με απομακρύνεις.
Ήσουν μονίμως με το «ναι μεν, αλλά». Με πλεκτάνες, στρατηγικές, πουστιές, λες και οι σχέσεις είναι το παιχνιδάκι που κερδίζει ο πιο αδιάφορος.
Και ναι λοιπόν.
Κέρδισες… Με έχασες.
Με ξενέρωσες και τα κατάφερες μια χαρά σε αυτό.
Με έκανες να σε βαρεθώ.
Δεν με άφησες ούτε καν να σε μισώ. Δεν μου επέτρεψες ούτε καν να αναπολώ τις όμορφες στιγμές μας.
Γκρέμισες όλα αυτά που χτίζαμε τόσα χρόνια. Μας εγκατέλειψες, αφήνοντας πίσω σου μόνο ένα κενό.
Κι ένα ξενέρωμα που έσπασε το γυαλί και δεν ξανακολλά, ό,τι κι αν κάνεις πια.
