Γράφει η Μαρία – Γεωργία Σαντορινιού
Ο έρωτας έχει χρώμα βαθύ κόκκινο. Βγαίνει σαν ήχος από τα σπλάχνα σου.
Ουρλιάζει στην καρδιά σου. Το άρωμα του, μεθυστικό. Η γεύση του, γλυκό δηλητήριο.
Σαν ερωτευτείς, δύσκολα ξεφεύγεις από τα δίκτυα του. Είναι γλυκός, ο άτιμος στην αρχη. Αργότερα, σου αφήνει σημάδια. Σημάδια στο σώμα, σημάδια στην ψυχή, σημάδια στην καρδιά. Τίποτα δεν είναι, όπως πρώτα.
Τότε, είχες πρωτογνωρίσει κάποιες πεταλούδες στο στομάχι σου και ήθελες να ‘ναι όλα τέλεια στο πρώτο ραντεβού σας. Τώρα, τα κύτταρα του κορμιού σου ζητάνε αυτά τα παθιασμένα χείλη που σε ξύπνησαν από τον καθημερινό σου λήθαργο.
Και αν σε αφήσει αυτός ο έρωτας, θα χαθείς.
Δεν θα ξέρεις πού θα βρίσκεσαι, σε όνειρο, σε εφιάλτη, στην πραγματική ζωή;
Θα ‘σαι εκτός τόπου και χρόνου. Όλο το μέσα σου, θα γίνει μισό.
Και το μισό, θα γίνει ένα τίποτα.
Και αν αυτό το τίποτα, έχει μέσα του, έστω λίγη αγάπη, θα δυναμώσει πάλι το πάθος και θα πάει να ξυπνήσει τον έρωτα, ξανά.
Αλλά σαν δεν έχει τίποτα αυτό το τίποτα παρά μόνο αδιαφορία, θα σβηστούν όλα, σιγά σιγά από την καρδιά σου.
Ο έρωτας είναι σαν το αίμα στις φλέβες σου, σαν δεν μεταφέρει μαζί του, το οξυγόνο, που είναι η αγάπη, τότε θα πάψει να υπάρχει αργά ή γρήγορα.
Όταν ερωτεύεσαι, μην ξεχνάς να αφαιρείς τον εγωισμό σου και να βάζεις αγάπη στην καρδιά σου. Αυτή θα φυτρώσει και θα σου χαρίσει σπόρους αγάπης.
Ακόμα και στους ανούσιους τσακωμούς σας, εκείνη την στιγμή θα φύγει ο έρωτας, αλλά η αγάπη θα συνεχίσει, εκεί αγέρωχη να σας θυμίζει, ότι είστε πλασμένοι ο ένας για τον άλλον.
Θα υπάρχει το πιο γερό θεμέλιο, η αγάπη, και τίποτα, δεν θα μπορεί να εξολοθρεύσει αυτόν τον αληθινό και δυνατό έρωτα πλασμένο από αληθινή αγάπη.
Αυτός είναι ο έρωτας, χρώμα βαθύ κόκκινο, όπως, ακριβώς, είναι το αίμα μας.
