Με το ζόρι και τα μέτρια, έρωτας δεν γίνεται

Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου.

Ξέρεις τι ειναι χημεία;
Όχι αυτή των μαθητικών μας χρόνων, η βαρετή. Η άλλη, η ωραία, με τα σώματα που έλκονται!
Λοιπόν!
Χρόνια τώρα αυτή η λέξη έχει μια έννοια.
Όταν δυο αντικείμενα έλκονται, όταν δυο αντικείμενα κουμπώνουν το ένα με το άλλο!
Όταν δυο σώματα τραβιούνται το ένα από το άλλο.
Χημεία λοιπόν.
Με απλά λόγια, έρωτας!
Αυτό που δεν σε αφήνει να ξεκολλήσεις δίπλα από τον άλλο.
Πόσο πολύ αξίζει. Πόσο πολύ μπορείς απλά να είσαι με ένα σώμα που δεν κουμπώνεις και που απλά υπάρχεις για να μην είσαι μόνος.
Δεν παίζει ρόλο η ηλικία. Δεν παίζει ρόλο η εθνικότητα. Ούτε το ύψος ξέρεις.
Εδω μιλάμε για σώματα. Σώματα που το ένα ζητάει το άλλο!
Πόσο δύσκολο να το βρεις. Και όταν το βρεις, ποσο δύσκολο να το αποχωριστείς.
Σε τραβάει πάνω του. Μαζί του. Παντού!
Ξεκινάει από τα μάτια, πάντα. Είναι νόμος.
Κοιτάς στρατηγικά τα σημεία που σε ενδιαφέρουν. Όπως;
Μάτια, χείλια, χέρια και πάμε παρακάτω.
Δεν μιλάμε για την καρδιά που κοντεύει να ξεκολλήσει και να πεταχτεί από το στήθος σου. Που νομίζεις πως την βλέπουν και την ακούνε όλοι γύρω σου να χτυπάει σαν τρελή. Μάλλον, σκέφτεσαι, ήρθε η ώρα να τα πω με το γιατρό μου.
Μην ανησυχείς, οι ταχυκαρδίες είναι μέσα στο πρόγραμμα!
Κάπου εκεί ξεκινούν και οι στενές επαφές.
Δεν χάνεις χρόνο να βρεθείς κοντά του/της. Είναι σαν τα σώματά σας να έλκονται. Βασικά βρίσκεις δικαιολογίες για να είστε συνέχεια κοντά ο ένας στον άλλο, τι κοντά δηλαδή; Σχεδόν ο ένας κολλητά με τον άλλο.
Βρίσκεις δικαιολογίες τύπου “κουνάει πολύ η καρέκλα μου, να κάτσω δίπλα σου;”
Μαγνήτης ξέρεις. Από αυτούς που ο ένας κολλάει στον άλλο.
Και κάνει και την εμφάνισή της η όσφρηση.
Αμέ! Όπως το ακούς.
Εκτιμώ πως όταν δύο άνθρωποι έχουν χημεία μεταξύ τους, η όσφρηση εκρήγνυται.
Αυτό που θέλεις να έχεις τη μυρωδιά του επάνω σου.
Για αυτό τα μπλουζάκια και τα λαστιχάκια για τα μαλλιά πάνε και έρχονται.
Μήπως τα σεντόνια σου να μην τα αλλάξεις ποτέ;
Και κάπου εδώ κάνει την υπέρλαμπρη εμφάνισή του το βλέμμα.
Τα μάτια λοιπόν δεν λένε ποτέ ψέματα. Διαφωνείτε; Δεν νομίζω.
Πόσες φορές δεν έχουμε προσπαθήσει να κρύψουμε το βλέμμα μας από αυτόν/αυτή που μας ενδιαφέρει; Ξέρουμε πως αν δει τα μάτια μας θα καταλάβει πολύ καλά πως γουστάρουμε. Ε;
Η έντασή του λοιπόν, προς αυτόν/αυτή που μας ενδιαφέρει, προδίδει πολλά με εκείνο το παθιασμένο βλέμμα με τα μισόκλειστα μάτια και τα κατεβασμένα βλέφαρα.
Αχ αυτή η χημεία τι μας κάνει!
Πώς μπορείς λοιπόν να παλέψεις για κάτι το οποίο δεν έχει χημεία και απλά υπάρχει για να μην μένεις μόνος; Για να λες πως έχεις φίλο/φίλη.
Ξέρεις υπάρχουν ωραιότατα αρκουδάκια που κάνουν την ίδια δουλειά και προπάντων δεν μιλάνε. Απλά σε κοιτάνε με εκείνο το μοναδικό στενάχωρο βλέμμα που λέει “είμαι εδώ για εσένα”.
Δεν βγαίνει με πίεση καρδιά μου ο έρωτας.
Ή υπάρχει ή όχι.
Τα πράγματα είναι απλά και επίσης το δείχνουν από την επαφή της πρώτης χαιρετούρας.
Μην μου πεις πως ούτε αυτό το έχεις νιώσει;
Απλώνεις χέρι να συστηθείς και νιώθεις το ρεύμα να σε διαπερνά.
Τα δυο χέρια λοιπόν δεν ξεκολλάνε μέχρι να ακουστεί, γκουχ γκουχ από κάποιον φίλο εκεί παραδίπλα.
Χημεία λέγεται. Έτσι το λένε.
Αν λοιπόν δε υπάρχει αυτή η τόσο μικρή αλλά κατά τα άλλα θαυματουργή λεξούλα, γνώμη μου, αλλά μην το κουράζεις.
Δεν έχει νόημα.
Είναι πολύ όμορφο να νιώσεις από την αρχή πως κάτι συμβαίνει.
Να νιώσεις την καρδιά σου να χτυπά δυνατά σαν ωρολογιακή βόμβα. Τικ τοκ, πολύ Βουγιουκλάκη βλέπω.
Να νιώσεις το ρεύμα να διαπερνά το κορμί σου.
Να ανατριχιάζεις ολόκληρος. Την τρίχα σου να σηκώνεται κάγκελο, εις την απλή καθομιλουμένη.
Γενικότερα να Νιώσεις!
Καλή επιτυχία λοιπόν και ποτέ μην μένεις στα μέτρια.
Μέτριο μόνο τον καφέ και ούτε πάλι.