Με χάνεις, μ’ακούς;

Γράφει η Φύλλις Γκούστη

Μεγαλώνω, αλλάζω, ωριμάζω. Μεταμορφώνομαι, μετασχηματίζομαι, αλλάζω δέρμα και όσο περνάν τα χρόνια, τόσο γίνομαι πάλι παιδί.

Τόσο πιο εύκολα γελάω, τόσο πιο εύκολα χαλαρώνω, τόσο πιο εύκολα θα συγκινηθώ, θα δακρύσω, ένα ηλιοβασίλεμα θα θαυμάσω, τόσο πιο εύκολα θα αφεθώ, θα δώσω μια ευκαιρία, θα μιλήσω, θα επικοινωνήσω, θα συγχωρήσω, θα προσπεράσω, θα προχωρήσω, θα εξομολογηθώ την αλήθεια μου, βιβλίο ανοιχτό θα γίνω στον άνθρωπό μου. 

Το συναίσθημά μου δεν θα κρατήσω μυστικό, ανείπωτα δεν θα αφήσω. 

Τα σ’αγαπώ μου θα τα νιώσεις, λεκτικά, πρακτικά, σωματικά χωρίς ταμπού, νοητικά, νοερά ακόμα και πνευματικά, χωρίς φόβο, αλλά με πάθος αλήθεια και πόθο. 

Με τα μάτια και με τις σιωπές μου θα σου πω τα μεγαλύτερά μου σ’αγαπώ. Σ’αυτά να μου το θυμηθείς δεν θα αμφιβάλλεις ποτέ. Δεν θα μπορέσεις ακόμα και να θες. 

Με τις αγκαλιές μου αναγεννιέσαι, ξεχνιέσαι, θεραπεύεσαι και ευλογείς τις στιγμές τους.

Γίνομαι δική σου με όλη μου την ψυχή, με όλα μου τα θέλω, παραδίνομαι. Αφήνομαι. 

Σε κάνω προτεραιότητα. Αξίζεις. Είσαι ικανός, υπέροχος, μοναδικός, δικός μου. 

Και στο δείχνω. Δεν λογαριάζω δεδομένη να γίνω γιατί συνειδητή είμαι στο ότι μεγαλώνω. 

Γιατί συνειδητά γνωρίζω ότι ο χρόνος περνά και δεν θα’μαστε πάντα νέοι, δυνατοί και αγέρωχοι. Ζωντανοί.  

Αυτή είμαι. Αυτή ήμουν πάντα, να δίνω και να δίνομαι. Και χαλάλι σου αν το εκτιμάς. 

Μα αν στην απέναντι μεριά με βάλεις, παρά τα όσα, να πρέπει να σε παρακαλέσω, να ζητιανέψω, να ζητήσω την αγάπη, τον χρόνο σου, την αγκαλιά, την προσοχή σου, με χάνεις.

Σαν νερό ξεγλιστρώ από τα χέρια, τις υποσχέσεις, τα συγγνώμη, τα μηνύματα.

Με χάνεις, μ’ακούς; Με ξενερώνεις και σου φεύγω, μέρα με την μέρα, λεπτό το λεπτό. Πόσο τυχερός μπορείς να είσαι σε μια μόνο ζωή να βρεις δυο φορές γυναίκα αγάπη? Γυναίκα φωτιά? Γυναίκα έρωτα και βράχο μαζί?

Πόσο εύκολα μπορείς να παίξεις με τις λέξεις σου, την άνεσή σου, ακόμα και τους κρυφούς σου φόβους και ανασφάλειες και να ρισκάρεις να με χάσεις;

Δεν την θέλω την υπεροχότερη αγάπη, σχέση, υπόσχεση αν είναι απόρριψη να αισθάνομαι από την θέση του επαίτη. 

Βλέπεις, δεν σ’αγαπώ και δεν σου δίνομαι, δεν σου χαρίζομαι από ανασφάλεια απελπισία ή μοναξιά, μα από επιλογή. Δεν σε χρειάζομαι, σε θέλω και μαγκιά σου

Μα όσο εύκολα σου χαρίζομαι και αφιερώνομαι, άλλο τόσο στην αδιαφορία και την έλλειψη παρουσίας σου, αερικό θα γενώ και όταν ματωμένος και μετανιωμένος με ψάχνεις, θα’ναι α ρ γ ά. 

Γιατί μεγαλώνω, ωριμάζω, αλλάζω, συνειδητοποιώ και τις στιγμές μου πια τις ζω. Ολόκληρες. Με πάθος για ζωή.

Και την προτιμώ την μοναξιά από τα περίπου και τα μισόλογα. Εμένα επιλέγω.

Τις πράξεις που μένουν αναξιόπιστα μισές και γιατί με τα χρόνια έμαθα πως αξίζω.

Και αν εσύ δεν μπορείς να εκτιμήσεις τί έχεις στα χέρια σου, ίσως ένας επόμενος να μπορεί. 

Μην με χάσεις αγάπη μου, μην με ρισκάρεις. Προλαβαίνεις για λίγο ακόμα.