Μην το υποτιμάς το ξενέρωμα ψυχή μου και μην το συγκρίνεις με πράγματα που ποτέ δεν κατάλαβες.
Και δεν κατάλαβες γιατί δεν ένιωσες αλλά γιατί δεν νιώσατε το ίδιο.
Μην το βάζεις σε καμία ζυγαριά γιατί το αδικείς.
Το ξενέρωμα, δεν είναι μια στιγμή, είναι μια σκάλα.
Είναι μια σκάλα που την ανεβαίνεις και κάθε σκαλί της είναι κι ένα συναίσθημα.
Είναι αγάπη κι έρωτας και πόθος και πάθος!
Είναι επιθυμία και πίστη.
Είναι αλήθεια και ανοχή.
Είναι ψέμα και υπομονή.
Είναι μια σκάλα που την ανεβαίνεις κι ας μην ξέρεις πού θα σε πάει.
Είναι μια σκάλα που την ανεβαίνεις κι ας μην καταλαβαίνεις πως κάθε σκαλί που ανεβαίνεις σε αλλάζει.
Ένα ψέμα από δω, μια προδοσία από την άλλη, μια υποκρισία παρακάτω, πέντε – έξι «μυστικά» που ο άλλος νόμιζε πως ποτέ δεν θα μάθαινες, βήμα βήμα τα ανεβαίνεις όλα αυτά.
Πού και πού κουράζεσαι, στέκεσαι, κοιτάς πίσω, αναπολείς, αναζητάς, αναρωτιέσαι κι εκεί που λες να γυρίσεις πίσω, να μην την ανέβεις την σκάλα, έρχεται ο άλλος και σου δίνει μια και σε εκτοξεύει!
Μην το υποτιμάς λοιπόν το ξενέρωμα και μην το κοιτάς με ματιά θλιβερή.
Για να φτάσεις στην κορυφή της σκάλας, για να φτάσεις στο ξενέρωμα, έχεις περπατήσει μέσα σε αισθήματα μεγάλα, έχεις αγαπήσει πολύ, έχεις νιώσει πολύ, έχεις πιστέψει πολύ, έχεις δώσει πολλά, έχεις ερωτευτεί πολύ, έχεις ανεχτεί πολύ και πολλά, έχεις σπάσει τα μούτρα σου, έχεις αιμορραγήσει, έχεις σηκωθεί ξανά και ξανά!
Για να φτάσει να ξενερώσει ο άνθρωπος, πρώτα τα έχει ζήσει όλα στο κόκκινο, στο απόλυτο!
Για να φτάσει να ξενερώσει ό άνθρωπος πρώτα έχει αδειάσει. Πρώτα, τον έχεις αδειάσει.
Για να φτάσει να ξενερώσει ο άνθρωπος πρέπει πρώτα να έχεις νιώσει!
Γιατί λίγο πριν ξενερώσεις, τα έχεις νιώσει όλα στο απόλυτο.
Και μετά, μετά γίνονται όλα απλά.
Μετά, δεν σε νοιάζει ούτε αν θέλει ο άλλος ούτε αν μπορεί να σε γυρίσει πίσω.
Γιατί ξέρεις πως και να θέλει, δεν μπορεί.
Και δεν μπορεί όχι γιατί είναι λίγος, μα γιατί δεν σε μέτρησε ποτέ σωστά.
Γι’αυτό ψυχή μου, όταν κρίνεις το ξενέρωμα, να προσέχεις πολύ.
Έχει μέσα του αισθήματα που ούτε καν φαντάστηκες πως υπήρχαν μιας και ο εγωισμός σου δεν σε άφησε ποτέ να δεις την αλήθεια.
Κι όπως λέει κι ένα από αυτά τα quotes των ημερών “δεν χάθηκε η μαγεία.. ο μάγος ξενέρωσε”
Κι όταν ο μάγος ξενερώνει, τα μαζεύει τα μπογαλάκια του και γυρνάει στη φωλιά του.
Βλέπεις αυτός ο μάγος, ο συγκεκριμένος, δεν έμαθε να είναι αξιοπρεπής, γεννήθηκε αξιοπρεπής και την μαγεία του δεν την αντιμετώπισε ποτέ σαν “πραμάτεια”.
Έτσι λοιπόν, δεν ψάχνει αλλού να δείξει τα μαγικά του.
Δεν αναζητά άλλο κοινό να εκτιμήσει την μαγεία του.
Δεν έχει ανάγκη την επιβεβαίωση και την αποδοχή κανενός.
Έχει ανάγκη μόνο εκείνον, τον ένα για τον οποίο έκανε τα μαγικά του.
Τον ένα.. μόνο.
Other Articles
