Μην μου κακιώνεις μάτια μου που δεν μπορώ να αγαπήσω!

Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος

Φύγε μακριά μου!
Μην ψάχνεις τίποτα εδώ πέρα. Εδώ κορίτσι μου, είναι νεκρό τοπίο.
Εδώ δεν φυτρώνει ούτε ανθίζει απολύτως τίποτα. Εδώ είναι γη έρημη κι άνυδρη.
Μην περιμένεις και μην χάνεις τον πολύτιμο σου χρόνο, εδώ κάνει θάνατο απόκοσμο και νεκρική σιγή.
Μην προσδοκάς να αγαπηθείς από κάτι που έχει μείνει ένα κουφάρι ξεματωμένο κι άσφυγμο. Εδώ, δεν κάνει αγάπη.

Φύγε!
Πήγαινε κάπου αλλού να πάρεις ό,τι αξίζεις. Πήγαινε εκεί που έχουν χρώματα κι ανάσες να σου δώσουν. Εδώ οι ανάσες πάψανε οριστικά και το μαύρο χρώμα τα πάντα έχει σκεπάσει.

Βλέπεις κάλο μου, πριν από εσένα ήρθαν άλλοι και με λεηλατήσαν. Ήρθαν άνθρωποι – απάνθρωποι και με ρημάξανε.
Έχει ποτίσει η ψυχή μου θάνατο. Έχω χορτάσει από αδιάφορα βλέμματα κι από ατιμασμένα “σ’αγαπώ”.

Έχω μαζέψει από το πάτωμα αμέτρητες φορές το άψυχο μου σώμα, και κάτι όνειρα που πυροβοληθήκαν σχεδόν εξ’ επαφής.
Πριν από εσένα, ήρθανε και με ξεδιψάσαν με ψέματα και με φαρμάκι άφθονο. Πριν να βρεθείς στον δρόμο μου, εγώ πληγές μονάχα έκλεινα και αίμα σκούπιζα, μέχρι που στο τέλος δεν μπόρεσα να σώσω τίποτα από μένα.

Εδώ αγάπη μου, καπνός τσιγάρου και φτηνό οινόπνευμα τα βράδια μου στολίζουν, εδώ πονάει το κορμί μου από τα “φύγε” κι απ΄ τα “χάσου” που έχω εισπράξει. Εδώ τα μάτια μου κοκκινίσαν από τα δάκρυα που με κέρασαν και δεν μπορούν να δούνε τίποτε από το όμορφο και το σωστό που θες να μου προσφέρεις.

Φύγε!
Φύγε γιατί έχω αδειάσει κι έχω πάψει στην αγάπη να πιστεύω από καιρό. Γιατί τον έρωτα τον πλήρωσα ακριβά και πια δεν έχω ρέστα για να τα επενδύσω. Φύγε, γιατί ότι είχα μέσα μου μου το έχουν κλέψει και απόμεινα κενός.
Μην προσπαθείς να βρεις σπίθες μέσα στις στάχτες μου, εγώ είμαι μονάχα στάχτες.
Μην ψάχνεις να βρεις τον ήλιο μες στην συννεφιά μου, εδώ έχει μονάχα σύννεφα, βροχές και καταιγίδες άγριες.
Μην πολεμάς να μου ζεστάνεις την παγωνιά μου, εδώ ο πάγος όλα τα εξόντωσε, εδώ οι δρόμοι βγάζουν σε αδιέξοδα και σε χαλάσματα φρικτά κι ερειπωμένα.

Βλέπεις μικρή μου, υπάρχουν άνθρωποι που είναι καλοί μονάχα στο να καταστρέφουν, άνθρωποι που τρέφονται από σάρκες κι από κοκάλα, σαν λυσσασμένα κι άγρια σκυλιά. Υπάρχουν άνθρωποι που κλέβουν τα χαμογέλα και στο φευγιό τους αφήνουν πίσω καπνούς κι αποκαΐδια.

Φύγε!
Φύγε γιατί έχεις μια ζωή μπροστά σου για να ζήσεις, κι εγώ έχω ένα μνήμα να μου φτιάξω, για να θάψω το σακατεμένο μου κορμί. Φύγε γιατί έχει η ζωή τραγούδια όμορφα για σένα φυλαγμένα, κι εγώ μονάχα μοιρολόγια έχω κρυμμένα μες τις τσέπες μου.

Μην μου κακιώνεις μάτια μου που δεν μπορώ να σε αγαπήσω, εγώ κάποτε αγάπησα πολύ και με ξεγελάσαν, κάποτε ήμουνα άνθρωπος και τώρα είμαι πτώμα, κάποτε στον έρωτα είχα τάξει την ζωή μου κι αυτόν τον έρωτα μου τον ξεπουλήσαν φτηνά..

Δεν μου έμεινε άλλο κουράγιο κι αντοχές, δεν έχω άλλη δύναμη, δεν έχω πια όνειρα, δεν θέλω να αγαπήσω και να αγαπηθώ γιατί πονάω ολούθε!
Το μονό που ζητάω απ’ το αύριο μου, είναι να βρω μια γωνίτσα και να ξεψυχήσω μόνος μου, ήσυχα κι ήρεμα.

Γι’ αυτό σου λέω, φύγε να σώσεις και να ζήσεις την ζωή σου, κι άσε με έμενα, γιατί εγώ είμαι μια ολόκληρη κι ορθάνοιχτη πληγη!