Μην ξεχνάς, πως η ζωή αξίζει, όταν αγαπάς!

Γράφει η Ελένη Σάββα

Εμείς οι άνθρωποι είμαστε περίεργα όντα. Πολύ περίεργα! Ξεχνάμε συνέχεια πως σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο είμαστε περαστικοί. Ξεχνάμε πως το “εδώ” και το “τώρα” είναι σημαντικά. Ξεχνάμε πως αυτή η ζωή μας δίνεται μια φορά.

Κι έτσι, κάποτε χανόμαστε. Χανόμαστε και την χάνουμε. Χάνουμε τις στιγμές μας. Χάνουμε στιγμές που θα μπορούσαμε να κάνουμε στιγμές αγάπης, γέλιου, χαράς.

Όσο λυπημένος κι αν είσαι, όσο απελπισμένος κι αν νιώθεις, μη σταματήσεις να αγαπάς. Ακόμα κι αν νιώθεις πως είσαι στην άκρη του γκρεμού… Ακόμα κι αν όλα γύρω σου μοιάζουν ξαφνικά μαύρα, ακόμα κι αν δεν βρίσκεις κανένα χέρι να πιαστείς. Ακόμα και τότε, κοίταξε τον εαυτό σου. Κοίτα!

Έχεις δύο χέρια. Έχεις μια καρδιά. Κι ίσως να μην το πιστεύεις, μα αυτή η καρδιά είναι τεράστια. Χωράει όλου του κόσμου τα συναισθήματα, και τα αντέχει. Τα αντέχει όλα!

Κι αυτή η καρδιά, και τα χέρια σου, και το μυαλό σου, αυτά είναι που σε βοηθάνε. Αυτά είναι που θα σε βοηθήσουν να δεις μέσα απ’ τα σύννεφα, να ξεσκεπάσεις το μαύρο πέπλο που τα σκέπασε όλα, να κάνεις ένα βήμα πίσω απ’ την άκρη του γκρεμού και να κοιτάξεις γύρω σου για να δεις πως αυτή η πτώση δεν είναι η μόνη σου επιλογή.

Να σηκώνεις πάντα το κεφάλι ψηλά! Να ψάχνεις το άπειρο! Να αγαπάς την απεραντοσύνη του κόσμου μας. Να αγκαλιάζεις τον εαυτό σου. Να αγκαλιάζεις όποιον βρεθεί στο δρόμο σου!

Να αγαπάς! Να αγαπάς τον εαυτό σου για να βλέπεις πάντα, έστω κάπου σε μια άκρη μικρή, μια αχτίδα του ήλιου. Να αγαπάς τον εαυτό σου για να γίνεσαι εκείνο το χέρι βοηθείας για κάποιον. Να αγαπάς για να βλέπεις καθαρά…

Να αγαπάς άνθρωπε, να αγαπάς γιατί η αγάπη ήταν και θα είναι πάντα η μόνη μας επιλογή σ’αυτό τον κόσμο. Να αγαπάς γιατί μόνο έτσι θα μπορέσεις να ζήσεις. Να αγαπάς γιατί η αγάπη μαλακώνει ακόμα και τις πιο σκληρές καρδιές! Να αγαπάς…