Γράφει ο Σπύρος Σταθάτος
Η φράση «η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή» βγαλμένη από τα χείλη ενός ανθρώπου συμβόλου της γκλαμουριάς, της ανεμελιάς, της ελαφρότητας, υπήρξε μότο μιας μεγάλης μερίδας ανθρώπων την δεκαετία του 90. Θυμόμαστε συγκεκριμένα περιοδικά να προωθούν αυτό το life style μπολιασμένο με μπόλικη δόση «ανετίλας», «ωχαδερφισμού» και αναζήτησης του «εύκολου» σε όλα (κέρδος, σχέσεις, εργασία). Ήταν η εποχή που αναδεικνύονταν συγκεκριμένα είδη αντρών και γυναικών στα οποία «όφειλαν» να μοιάσουν όλοι, έτσι ώστε να ζουν μια αξιοζήλευτη ζωή.
Τρείς δεκαετίες μετά, και ενώ αυτό το μότο έχει δεχτεί πολύ σοβαρά χτυπήματα, υπάρχουν άνθρωποι που συνεχίζουν την ίδια τακτική. Άνθρωποι που ακόμη ζουν για το εύκολο, για το δήθεν, για το ψεύτικο, με ό,τι κόστος. Την σειρά των περιοδικών έχουν πάρει τα social media που δείχνουν μια εικονική πραγματικότητα, μια ψεύτικη ζωή. Ψεύτικα πρόσωπα (φιλτραρισμένα), ψεύτικοι φίλοι, ψεύτικοι έρωτες, όλα ένα ψέμα. Ζούμε στην εποχή του εντυπωσιασμού και της απεγνωσμένης ανάγκης για επιβεβαίωση. Δεν χρειάζεται να είσαι ωραίος, πλούσιος, μορφωμένος κοκ, αλλά να φαίνεσαι! Πάνω από όλα το ρημάδι «το φαίνεσθαι».
Υπάρχει όμως και το αντίπαλο δέος αυτής της πρότασης-μότο. Σε ένα πολύ διδακτικό κομμάτι τους οι Τρύπες τραγούδησαν: «η ζωή είναι μεγάλη, μην την κάνεις καρναβάλι». Είναι το γνωστό κομμάτι “Χάρτινο Τσίρκο”, που κυκλοφόρησε το 1996. Μέσα από αυτό τον στίχο, δινόταν η απάντηση στο :«η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή».
Δεν αντιλέγει κανείς ότι η ζωή είναι μικρή. Υπάρχει όμως διαφορά στο να κάνει κάποιος πράγματα που τον ευχαριστούν και τον βοηθούν να εξελίσσεται, από το να ζει μια ζωή χωρίς ‘’πρέπει’’, χωρίς μέτρο-αξίες-ιδανικά, απλά και μόνο επειδή κάποια στιγμή θα πεθάνει. Ήρθαμε σε αυτή την ζωή για να αφήσουμε ένα αποτύπωμα, όσο μπορούμε καλό, πάνω σε αυτόν τον κόσμο και όχι για να «καρναβαλιστούμε». Η ελαφρότητα, ο τυχοδιωκτισμός και το κυνήγι της εφήμερης δόξας, δεν οδηγούν πουθενά. Έρχεται κάποια στιγμή που όλα αυτά γυρίζουν μπούμερανγκ και τότε είναι που «χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο».
Η ζωή που μας δόθηκε είναι δώρο και ως τέτοιο θα πρέπει να την αντιμετωπίζουμε και να την χειριζόμαστε. Διαφορετικά, αν την ευτελίσουμε, οι πρώτοι που θα την πληρώσουμε θα είμαστε εμείς. Θα γίνει αυτό που θα έχετε ακούσει να λένε συχνά: «αυτός πέρασε και δεν ακούμπησε». Με άλλα λόγια, έζησε και δεν κατάλαβε τίποτα.
Μην ξεχνάτε ότι οι αρχιτέκτονες της ζωής μας είμαστε εμείς. Εμείς της δίνουμε νόημα ή εμείς την πετάμε στα σκουπίδια.
Όλα εξαρτώνται από μας…
