Γράφει ο Γιώργος Χίτζιος
Σκοτεινά τα μάτια σηκώνω, τη νύχτα αυτή στον ουρανό.
Το περίλαμπρο φεγγάρι να με σπλαχνιστεί παρακαλώ,
το δρόμο να μου δείξει για το σπίτι το πατρικό.
Πολλά τα κάλλη του φιλόξενου νησιού και οι άνθρωποι του, καλοσυνάτοι.
Με αγκάλιασαν σαν οι εφτά νάνοι τη χαμένη στο δάσος Χιονάτη.
Μα σαν την αγκαλιά τη μητρική, καμιά άλλη τόσο γεμάτη.
Μια αγάπη που περιμένει, την ημέρα ράβει, και τη νύχτα ξηλώνει.
Για τον Οδυσσέα της μιλά, και καθώς μιλά, η πεθυμιά της όλο και μεγαλώνει.
Πάγος η καρδιά της, προσμένοντας τον, σιγά σιγά λιώνει.
Δυο άλικα κεράσια τα χείλη της, από το πάθος ριγούν.
Με το νόστο του, από τα αλμυρά δικά του, να δαγκωθούν επιθυμούν.
Σκέψεις, μνηστήρες, με τα βέλη του έρωτα του να φονευθούν.
Μητέρα και Πηνελόπη, Πηνελόπη και μητέρα,
κουράγιο και υπομονή κάνουν. Μέρα με τη μέρα,
πλησιάζει η στιγμή, που στο δάχτυλο θα περάσουν, την αγάπη του, βέρα.
