Γράφει η Κατερίνα Χατζηβασιλείου
Μου λείπει μια αγκαλιά αληθινή.
Αυτή η μαγική στιγμή, που αγγίζει η αγκαλιά το σώμα μου και νιώθω αγάπη, στοργή, ηρεμία.
Χωρίς φόβο. Χωρίς άγχος κι αρνητικά συναισθήματα..
Δε θέλω άλλες αναβολές να υπάρξουν για μια αγκαλιά.
Θέλω κάθε παγωμένο μου συναίσθημα να βγει στην επιφάνεια της θερμής μου καρδιάς.
Απολαμβάνοντας, κάθε δευτερόλεπτο που θα αγκαλιαζόμαστε.
Να αφεθώ ξανά από την αρχή και να νιώσω κάθε αίσθημα στο έπακρο.
Έχω τόσο πολύ μεγάλη ανάγκη, αυτή την ειλικρινή αγκαλιά.
Γεμάτη κατανόηση και αποδοχή.
Που με το άγγιγμά της, να σου ψιθυρίζει “είμαι εδώ”, “μη φοβάσαι πια”.
Στην πραγματικότητα, έχω μεγάλη ανάγκη αυτή την αγκαλιά, που θα αγκαλιάσει την ψυχή μου και θα θεραπεύσει κάθε φόβο, που μου στέρησε τον ίδιο μου τον εαυτό.
Χρόνια βυθισμένη στη ρουτίνα της μοναξιάς μου, πλημμυρισμένη από ανασφάλειες κι αμφιβολίες για τη ζωή.
Απομονωμένη, σε ένα φαύλο κύκλο να διογκώνει το φόβο μου, πυροδοτώντας, κάθε ψυχικό μου τραύμα.
Και μόνο η σκέψη, αυτής της γεμάτης ειλικρίνεια αγκαλιάς, με καθησυχάζει. Μου δίνει δύναμη.
Να βαδίζω με ελπίδα, αυτή, που τόσα χρόνια, χαμένη ήταν στο βυθό των σκέψεων μου.
Αποκρούοντας, κάθε προσπάθεια και απορρίπτοντας κάθε ευκαιρία που μου δόθηκε.
Ομολογώ, ότι δέχτηκα τη δυσβάσταχτη πραγματικότητα της συναισθηματικής έλλειψης.
Όμως τώρα, που άρχισα πλέον να αγαπώ τον εαυτό μου, θέλω μια αγκαλιά χωρίς φόβο, που θα κατευνάσει κάθε θλίψη, και θα σωπάσει κάθε δάκρυ μου.
Θέλω μια σφιχτή αγκαλιά, ναι!
Χωρίς πολλή σκέψη, απλόχερα δοσμένη. Να κουρνιάσω μέσα της, χωρίς να ξανασκεφτώ πόσο μόνη νιώθω.
Να κλείσω τα μάτια και να εισπνεύσω, το άρωμα της αγάπης, όταν θα αγκαλιάζονται οι ψυχές μας.
