Μια κόλαση σε κόκκινο και πορτοκαλί ο έρωτας που περιμένεις.

Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη.

Από μικρός ονειρεύεσαι το αύριο. Βάζεις τον χάρτη του Χουκ στο τραπέζι, παίρνεις το φτερό και σχεδιάζεις.

Στάση Πρώτη; Σχολείο! «Θέλω να μεγαλώσω!».
Στάση Δεύτερη; Εφηβεία! «Θέλω να γίνω όμορφος και να αρέσω στο πιο όμορφο κορίτσι της τάξης!».
Στάση Τρίτη; Στόχοι! «Θέλω να γίνω πλούσιος και να κατακτήσω τον κόσμο!».
Στάση Τέταρτη; Όνειρα! «Θέλω να ερωτευτώ!».
Θέλω τόσο πολύ να ερωτευτώ…
Το χαμόγελο, το βλέμμα, το φιλί, λένε πως έχουν γεύση φράουλα με δυόσμο. Οι πεταλούδες ξαγρυπνούν από τη μυρωδιά τους και δεν ησυχάζουν. Πετούν από ‘δω κι από ‘κει ανέμελες στο στομάχι.
Ο έρωτας, άκουσα, είναι αρρώστια.
Δε σ’ αφήνει να κοιμηθείς τις νύχτες. Η μόνη διαφορά με τη γρίπη είναι πως η σούπα της μαμάς και το σιρόπι δε σε κάνουν καλά. Ούτε το φαγητό σε κάνει καλά.
Μονάχα το βλέμμα…
Όχι όμως οποιοδήποτε βλέμμα. Το βλέμμα εκείνο, το συγκεκριμένο, που όταν ακούς το όνομά του σε κάνει να ανατριχιάζεις, να ροδίζουν τα μάγουλά σου και να κρυώνουν οι πατούσες σου…
Συχνά, όμως, αν ακολουθείς μαγεμένος τη μουσική του, λένε παραπατάς.
Μεθυσμένος σαν είσαι, αντί να ακολουθείς το μονοπάτι εκείνο με την ταμπέλα «Προς Ζωή» ακολουθείς εκείνο που γράφει «Προς Κόλαση».
Αυτό είναι ο έρωτας, μια κόλαση με χρώματα κόκκινο και πορτοκαλί, που σε κάνει να φλέγεσαι μέχρι το μικρό σου κοκαλάκι.
Κι αν η φωτιά ήταν δυνατή… Ακολουθεί η δροσιά, κηλίδες αγάπης, που δε κρατούν για λίγο όπως η γρίπη.
Κρατούν για πάντα… Όπως το φως, τα χρώματα, τ’ αρώματα σε τούτη τη ζωή.

LoveLetters