Μου λείπεις πολύ, μα όλα καλά.

Γράφει η Μαρία Σταματοπούλου

Θύμησες του παρελθόντος. Πώς ξεκινήσαμε μαζί αγαπημένοι και πώς καταλήξαμε δύο ξένοι.

Ήχοι και απόηχοι ακολουθούν τα σημάδια της μνήμης μου.
Ποτέ δεν θα είναι όλα ίδια ξανά. Ποτέ ξανά.

Το κενό που αφήνει ο χωρισμός μας, μία πληγή στα χέρια μου που δεν λέει να κλείσει.

Τα δάκρυα στα μάτια που ακολουθούν τα δάκρυα της ψυχής.

Και όλα γίνονται ένας ατελείωτος κύκλος που δεν λέει να κλείσει. Παρά μόνο χορεύουν στο κάλεσμα της θλίψης, ξανά και ξανά και ξανά.

Νωπός ο χωρισμός για αυτό και νωπές οι πληγές. Να μου πεις… πέρασαν μερικοί μήνες που δεν είμαστε μαζί. Και ακόμα φλερτάρεις με την θλίψη; Μα δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Και όλα χρειάζονται χρόνο να ακολουθήσουν την ροή της ισορροπίας.

Ακόμα σε αναζητώ, ναι. Ούτε ντράπηκα να το εκφράσω όποτε με ρωτούν για εσένα, τί κάνεις, πώς περνάς, αν ακόμα έχουμε επικοινωνία. Μου λείπεις πολύ, τους απαντώ.

Όλα ένα μέρος έχουν να κουρνιάσουν, μα όταν όλα είναι έτοιμα. Εγώ δεν ήμουν έτοιμη να σε αποχωριστώ. Τα μάζεψες και έφυγες μακριά νωρίς.

Φορούσα το γέλιο στην ψυχή μου κάθε φορά που σε κοιτούσα.
Τόσο σε αγαπούσα και ακόμα σε αγαπώ.

Θα περάσει όμως και αυτό. Τα δάχτυλά μου ξανά θα παίξουν τις νότες της ευτυχίας, τα χέρια μου ξανά θα με αγκαλιάσουν στοργικά. Τα χέρια όμως αυτή την φορά, θα με προστατέψουν γιατί με αγαπώ και με φροντίζω.

Ξανά η μυρωδιά της ελπίδας θα με κατακλύσει ολοκληρωτικά.
Είμαι ερωτευμένη με την ζωή και αυτό είναι το δικό μου όπλο μπροστά στον κάθε ένα που με πλησιάζει.

Είμαι πολύ χαρούμενη που βρίσκομαι στο κέντρο της ζωής
μου και ο χρόνος και η αγάπη είναι οι σύμμαχοί μου.

Η ομορφιά της ζωής μου, είμαι εγώ.

Και όλα αυτά θα γίνουν κάποτε ξανά… τώρα κλαίω και αποφορτίζω.
Τώρα ο χρόνος σταμάτησε σε εμάς, σταμάτησε σε εκείνο το διάστημα που ήμασταν μαζί. Γυροφέρνει ανάμεσα σε θύμησες και πικρία.

Μου λείπεις πολύ, μα όλα καλά.